دوره 13، شماره 51 - ( زمستان 1398 )                   جلد 13 شماره 51 صفحات 205-177 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشکده حقوق، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران. (نویسنده مسؤول)
2- دانشکده حقوق، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
چکیده:  
بیماران، مصرف‌کنندگان اصلی خدمات نظام سلامت و از آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه هستند. ایشان به لحاظ فشارهای جسمی و روحی ناشی از بیماری و همچنین، به دلیل بار مالی ناشی از خدمات درمانی در وضعیت خاصی قرار دارند. در مقابل، پیشرفت، تنوع و تخصصی‌شدن خدمات درمانی، موجب شده است بیماران در برابر گروهی به نام «ارائه‌دهندگان خدمات نظام سلامت» قرار گیرند، لذا حمایت از بیماران که از طرفی ناگزیر از دریافت خدمات نظام سلامت هستند و از طرف دیگر، با حقوق خود آشنایی کافی ندارند، ضروری به نظر می‌رسد. تخلفات حوزه پزشکی، بسته به نوع آن‌ها می‌توانند در صلاحیت محاکم عمومی یا انقلاب باشند. با این حال، به  دلیل تخصصی‌بودن تخلفات صورت‌گرفته در حوزه سلامت و به جهت تسریع در رسیدگی، مراجعی غیر از مراجع قضایی نیز برای رسیدگی به تخلفات حرفه‌ای پزشکی ایجاد شده است. این مراجع صرفاً در حدود مسائلی که قانون مشخص کرده است، صلاحیت دارند و برخلاف محاکم دادگستری، تحت نظارت قوه قضاییه نیستند. این مراجع یا تحت نظارت قوه مجریه‌ یا فراقوه‌ای یا به صورت مراجع انتظامی هستند که برای رسیدگی به تخلفات متخصصان و با حضور نمایندگانی از قوه قضاییه و سازمان‌های مربوطه تشکیل می‌شوند. در این مقاله، مراجع غیر قضایی صالح به رسیدگی به دعاوی علیه ارائه‌دهندگان خدمات نظام سلامت که شامل سازمان تعزیرات حکومتی، شورای رقابت و مراجع مقرر در قانون سازمان نظام پزشکی (که جمعاً شامل 5 مرجع: 1ـ دادسرای انتظامی شهرستان؛ 2ـ هیأت بدوی انتظامی شهرستان؛ 3ـ هیأت تجدید نظر انتظامی استان؛ 4ـ هیأت عالی انتظامی استان؛ 5ـ دادگاه تجدید نظر مرکز استان است) و کارکرد آن‌ها در حوزه سلامت مورد بررسی قرار گرفته و در خاتمه نیز پیشنهادات مقتضی ارائه شده است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1398/6/28 | پذیرش: 1398/10/23

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.