دوره 14، شماره 54 - ( پاییز 1399 )
جلد 14 شماره 54 صفحات 236-215 |
برگشت به فهرست نسخه ها
منصور خاکپور1 
، مظفر باشکوه* 2، علیرضا لطفی3
، مظفر باشکوه* 2، علیرضا لطفی3
1- گروه حقوق، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران
2- گروه حقوق، واحد اردبیل، دانشگاه ازاد اسلامی، اردبیل، ایران. (نویسنده مسؤول)
3- گروه حقوق، واحد اردبیل، دانشگاه ازاد اسلامی، اردبیل، ایران
2- گروه حقوق، واحد اردبیل، دانشگاه ازاد اسلامی، اردبیل، ایران. (نویسنده مسؤول)
3- گروه حقوق، واحد اردبیل، دانشگاه ازاد اسلامی، اردبیل، ایران
چکیده:
به موجب قاعده مقابله با خسارت، هنگامی که از فعل یا ترک فعل عوامل مرتبط با سلامت اشخاص از قبیل پزشک و مسؤولین آزمایشگاه، بیماران در معرض ورود خسارت و صدمه قرار بگیرند، بیماران باید اقدامات متعارفی را برای مقابله با زیان انجام دهند، و الا حق مطالبه خسارت‌های قابل اجتناب را از دست می‌دهند. مهم‌ترین اثر اجرای قاعده این است که استقرار تکلیف مقابله با زیان بر عهده زیان‌دیده منوط به نقض تعهدی قانونی یا قراردادی از جانب زیان‌زننده است. مسأله این است که آیا اثر اصلی قاعده، عدم مسؤولیت خوانده نسبت به خسارت‌های قابل اجتناب است یا محرومیت خواهان از مطالبه خسارت‌های قابل تقلیل؟ ماهیت اقدام زیان‌دیده برای مقابله با زیان چیست؟ باید تلاش‌های زیان‌دیده منتج به نتیجه مطلوب گردد یا کوشش متعارف کفایت می‌کند؟ بار اثبات مقابله با خسارت یا عدم مقابله بر عهده زیان‌دیده قرار می‌گیرد یا زیان‌زننده، و بررسی مسائل دیگر به صورت تطبیقی می‌تواند در تبیین آثار قاعده و اجرای آن بسیار مفید واقع شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1398/11/28 | پذیرش: 1399/4/14
دریافت: 1398/11/28 | پذیرش: 1399/4/14
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |