دوره 16، شماره 57 - ( 1-1401 )                   جلد 16 شماره 57 صفحات 350-335 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


گروه حقوق، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه میبد، میبد، ایران
چکیده:  
زمینه و هدف: ماده 5 کنوانسیون اروپایی حقوق بشر دولت‌ها را از هرگونه مداخله خودسرانه در حق آزادی شهروندان منع کرده است. با این حال شیوع بیماری کووید-19 در سراسر جهان، کشورها را ناچار به در پیش‌گرفتن سیاست‌های منجر به سلب حق آزادی شهروندان یا محدودکردن امکان رفت و آمد آزادانه ایشان در جهت مقابله با این ویروس نموده است. پژوهش حاضر ضمن بررسی تدابیر اتخاذشده جهت مواجهه با شیوع بیماری کرونا از سوی دول اروپایی، به شناسایی مکانیسم‌های مورد استفاده توسط این دولت‌ها جهت توجیه مداخله خود در حق آزادی شهروندان می‌پردازد.
روش: این تحقیق از نوع نظری بوده، روش تحقیق به صورت توصیفی ـ تحلیلی می‌باشد و روش جمع‌آوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای و با مراجعه به اسناد صورت گرفته است.
ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.
یافته‌ها: حق آزادی شهروندان از جمله حقوق اولیه و اساسی انسان‌ها می‌باشد که کلیه دولت‌ها مکلف به رعایت آن هستند. با این وجود گاه تأمین منافع عمومی جامعه اقتضا دارد که محدودیت‌هایی در این حق اعمال گردد. در این حالت دولت‌ها ناچار خواهند بود محدودیت‌های ایجادشده در این حق را به طرق قانونی توجیه نمایند.
نتیجه‌گیری: گرچه تدابیر مورد استفاده دول اروپایی در مواجهه با اپیدمی کووید-19 به منزله محدودکردن حق آزادی شهروندان محسوب می‌شود، ولی دولت‌های اروپایی می‌توانند با استناد به جواز سلب آزادی به منظور جلوگیری از شیوع بیماری عفونی موضوع ماده 5 کنوانسیون و یا حق عدول از تعهدات موضوع ماده 15 کنوانسیون، این اقدامات خود را توجیه نمایند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1400/12/6 | پذیرش: 1401/3/12

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.