گروهی معتقدند که پژوهشگران علوم پزشکی که به انجام تحقیقات غیردرمانی بر روی موضوع انسانی اقدام می کنند، در عین حال که با ایراد زیان به آزمودنی عملی مجرمانه مرتکب می شوند، نباید به مجازات کیفری محکوم شوند. در مقابل، گروهی دیگر معتقدند ضمانت اجرای مدنی و اداری در ارتباط با تحقیقات زیست پزشکی به تنهایی کفایت نمی کند و ضمانت اجرای کیفری در کنار ضمانت اجراهای مدنی و اداری اثر بازدارندگی شدیدتری دارد. در این مقاله با نقد و بررسی نظرات طرفداران منع اتخاذ سیاست کیفری در تحقیقات علمی و تحلیل نظرات طرفداران ضرورت اتخاذ این سیاست، سعی شده است تا رویکرد مناسب برای نظام حقوقی ایران پیشنهاد شود. با توجه به دالیل طرفداران هر کدام از دو نظریه و مبانی حقوق داخلی، استفاده از ضمانت اجرای کیفری علیه سوءرفتار در تحقیقات علمی می تواند ابزاری تعیین کننده در تضمین حقوق آزمودنی و کاهش سوءرفتار در تحقیقات علمی باشد.