BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://ijmedicallaw.ir/article-1-270-fa.html
یکی از جرائم مورد بحث در حقوق کیفری اختصاصی و در مبحث جرائم علیه اشخاص، جرم خودداری از کمک به افراد در معرض خطر است. متأسفانه این جرم علی‌رغم قدمت زیاد آن در مقررات‌کیفری ایران مورد بررسی و توجه لازم قرار نگرفته است حال آن‌که نشان‌گر توجه قانون‌گذار ایرانی به اصول اخلاقی و لزوم همبستگی اجتماعی به عنوان مبانی جرم‌انگاری این ترک فعل بوده است. در این مقاله پس از تحلیل مبانی جرم‌انگاری این عمل به بررسی ارکان جرم مزبور و مجازات‌های مختلف آن پرداخته شده است. راجع به قسمت اول به نظر می‌رسد جرم‌انگاری حداکثری یعنی مسؤولیت آحاد شهروندان در قبال افراد در معرض خطر به جهت افزایش روحیه انزواطلبی در سال‌های اخیر جامعه ایرانی نیازمند تجدیدنظر باشد و در قسمت دوم علی‌رغم تحولات اخیر ق.م.ا. بعید است بتوان ترک فعل را سبب قتل دانست به ویژه این‌که ماده 295 شرط استناد و سببیت را لازم می‌داند.
دریافت: 1393/3/31 | پذیرش: 1393/6/23
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
