ما از اصطلاح «شبیه‌سازی انسانی» دو نوع کاربرد را درک می‌کنیم: شبیه‌سازی مولد و شبیه‌سازی غیر مولد. اولی که هدفش تولید مثل و تکثیر می‌باشد، عبارت است از انتقال هسته یک سلول به درون یک اوسیت خارج شده توسط عمل جراحی به منظور به‌دست آوردن یک جنین انسانی که از نظر ژنتیکی همانند دهنده این سلول است. در این‌جا، جنین پرورش‌یافته با هدف بارداری درون رحم کاشته می‌شود. خبر شبیه‌سازی مولد ـ که توسط آنتی نوری اعلام شد و برخی او را «دیوانه شبیه‌سازی» نامیده‌اند ـ از حوزه تولید مثل غیر جنسی بر می‌آید که اساساً با تولید مثل طبیعی انسانی متمایز است. دومی نیز بر تکنولوژی انتقال هسته سلولی تکیه دارد، ولی هدفش از نظر درمانی، باز آفرینی یک بافت یا یک عضو می‌باشد. وجه تمایز اساسی میان این دو نوع شبیه‌سازی به هدف دنبال کننده آن متکی است. این دو نوع شبیه‌سازی، مخصوصاً شبیه‌سازی مولد، یک مفهوم تحولی دارند، به این دلیل که از نظر پیشرفت علوم زندگی بی‌سابقه هستند. هیچ کس دیگر جرأت ندارد که این داستان را با قصه‌ای همچون «هزار و یک شب» یکی بداند. بر عکس، انسان شبیه‌سازی شده اگرچه تاکنون متولد نشده باشد در مدت زمانی کوتاه متولد خواهد شد و به‌زودی تولدش یک واقعیت خواهد بود. در حال حاضر هم جامعه بین‌المللی و هم دولت‌های ملی متفقاً با شبیه‌سازی مولد مخالفت کرده‌اند. در برابر پیشنهاد فرانسه و آلمان، سازمان ملل متحد راه حلی را در مورد نگارش یک توافق نامه بین‌المللی که در برگیرنده منع شبیه‌سازی مولد می‌باشد تصویب نموده است. بیانیه جهانی ژنوم انسانی و حقوق بشر سازمان یونسکو، مصوب نوامبر 1997 م.، بدون هیچ ابهامی، اعمالی را که موجب تعرض به شأن و کرامت انسانی شود از نظر کاربرد زیست‌شناسی و زیست پزشکی، ممنوع کرده است و بر اساس مصوبه 12 ژانویه 1998 م.، شورای اروپا نیز خلق یک موجود انسانی که از نظر ژنتیکی مشابه با یک موجود انسانی دیگر باشد، خواه زنده یا مرده، ممنوع است بنابراین با لحاظ معیارهای سخت حقوق بشر و موازین بین‌المللی اخلاق زیستی این سؤال مطرح می‌شود که آیا شبیه‌سازی تولید مثل مصنوعی انسان دارای مشروعیت قانونی است یا باید بر ممنوعیت آن پای فشرد.