1- گروه حقوق جزا و جرمشناسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران، rrahmat@gmail.com
2- گروه حقوق جزا و جرمشناسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. (نویسنده مسؤول)
3- گروه حقوق جزا و جرمشناسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
4- گروه حقوق جزا و جرمشناسی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده:
رعایت تناسب مجازاتها با شخصیت و ویژگیهای محکومین، از اصول نوین بسیاری از نظامهای کیفری است. امروزه ورود این اصل از مقررات حقوق ماهوی و تعیین مجازاتها، به شرایط شکلی رسیدگی به پروندههای کیفری امری ضروری است. رعایت این موضوع در امر تحقیقات مقدماتی در مقررات آیین دادرسی کیفری از اهمیت ویژهای برخوردار است. اموری مانند احضار، جلب، تفیهم اتهام، بازجویی و صدور قرارهای تأمین کیفری از مسائل مهم در مرحله تحقیقات مقدماتی به شمار میروند. یکی از گروههایی که نیازمند دادرسی افتراقی در مرحله تحقیق میباشند، متهمین بیمار هستند. سؤالی که در اینجا به ذهن میرسد، این است که وضعیت متهمین بیمار در مرحله تحقیقات مقدماتی چیست؟ آیا میتوان قائل به یک آیین دادرسی افتراقی شد؟ آیا قانونگذار در حال حاضر در این خصوص سیاست جنایی افتراقی قائل شده است؟ این تحقیق با روش مطالعهای ضمن بررسی موارد افتراقی در قانون آیین دادرسی کیفری 1392، ظرفیت قانون حاضر را برای اعمال سیاست جنایی افتراقی مورد بررسی قرار میدهد. قانون آیین دادرسی کیفری 1392، در بسیاری از موارد قائل به افتراقیشدن وضعیت بیماران در مرحله تحقیق شده است.
این مطالعه نشان میدهد که در خصوص متهمین بیمار و الزامات آیین دادرسی کیفری در مرحله تحقیقات مقدماتی، میبایست بر اساس آموزههای جرمشناسی و در راستای کرامت بیماران، به تقویت افتراقیشدن آیین دادرسی پرداخت.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
دریافت: 1397/8/21 | پذیرش: 1398/2/16