دوره 14، شماره 55 - ( زمستان 1399 )
جلد 14 شماره 55 صفحات 253-229 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Asyabi Bakhshkandi H, Yousefzadeh A, Shadmanfar M R. Physical Discipline of Child as an Educational Tool with Emphasis on Right to Health (A Comparative Study of Iranian and Swiss Laws and International Documents). MLJ 2020; 14 (55) :229-253
URL: http://ijmedicallaw.ir/article-1-1043-fa.html
URL: http://ijmedicallaw.ir/article-1-1043-fa.html
آسیابی بخشکندی حیدر، یوسف‌زاده علی، شادمانفر محمدرضا. تأدیب جسمانی طفل به عنوان ابزار تربیت در پرتو حق بر سلامت: مطالعه تطبیقی حقوق ایران، سوئیس و اسناد بین‌الملل. مجله علمی پژوهشی حقوق پزشکی. 1399; 14 (55) :229-253
1- دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران،
2- گروه علوم انسانی و حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران. (نویسنده مسؤول)
3- گروه علوم انسانی و حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران،
2- گروه علوم انسانی و حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران. (نویسنده مسؤول)
3- گروه علوم انسانی و حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران،
چکیده:
آسیب‌پذیری بالقوه اطفال و وابستگی آنان به بزرگسالان، اقتضا می‌کند تا همه جوامع، در راستای الزامات حق سلامت طفل، صرف نظر از موقعیت فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی، خشونت و به طور خاص تنبیه جسمانی اطفال حتی برای تأدیب را پایان داده و نه‌تنها مرتکبین را مجازات کنند، بلکه ذهنیت شهروندان، جوامع و شرایط اقتصادی ـ اجتماعی مؤثر در ارتکاب یا توجیه آن را تغییر دهند. بنابراین تحت تأثیر مطالعات علمی مختلف، تعهدات بین‌المللی و همچنین ملاحظات حقوق بشری هیچ نوعی از خشونت و تأدیب جسمانی نسبت به اطفال قابل توجیه نیست و در صورت ارتکاب، همه اَشکال مختلف آن نسبت به این دسته قابل پیشگیری و مجازات است، با این وجود در برخی کشورها این اقدام یا مجاز شمرده می‌شود و یا سطح حساسیت به این نوع از خشونت جسمانی و نقض حق بر سلامت طفل وضعیت قابل قبولی ندارد و معمولاً با اغماض مواجه می‌گردد. در مقاله حاضر این سؤال اساسی مورد نظر است که با نظر به حق بر سلامت اطفال، حقوق کیفری کشورهای ایران و سوئیس چه قوانین و سیاستی را برای مقابله و محدودسازی تأدیب جسمانی این اشخاص تصویب و به رسمیت شناخته‌اند؟ این مسأله با روش توصیفی ـ تحلیلی و ابزار کتابخانه‌ای در حقوق این دو کشور بررسی شده است. در حقوق ایران کماکان معیار تأدیب‌بودن را عاملی برای توجیه خشونت جسمانی قلمداد می‌شود، زیرا این اقدام از تعریف سوءرفتار مقرر در بند «ت» ماده 1 قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399 استثنا شده است. این در حالی است در حقوق سوئیس می‌توان با توجه به مؤلفه‌های حاکم بر حق بر سلامت، تأدیب جسمانی به عنوان یک حق محدود از سوی والدین پیش‌بینی شده است و ضوابط یا ضمانت اجراهای تخطی از آن را پیش‌بینی شده است؛ سیاستی که در مقررات ایران مغفول مانده است. مضافاً این‌که به رسمیت‌شناختن این تأدیب به عنوان شکلی نوین از اقدام تأمینی و تربیتی نسبت به اطفال و نوجوانان بزه‌کار نیازمند سازوکاری واضح و شفاف در مقررات کیفری است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1399/1/16 | پذیرش: 1399/6/26
دریافت: 1399/1/16 | پذیرش: 1399/6/26
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
