دوره 16، شماره 57 - ( 1-1401 )                   جلد 16 شماره 57 صفحات 95-80 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- گروه فقه و حقوق اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه آیت‌ا... حائری (ره) میبد، میبد، ایران
2- گروه حقوق، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه آیت‌ا... حائری (ره) میبد، میبد، ایران
چکیده:  
زمینه و هدف: صدمه ترک‌برداشتن در فقه با عنوان «صدع» شناخته می‌شود. علم پزشکی این صدمه را به عنوان یکی از شکستگی‌ها تعریف نموده است. تمییز این صدمه و تعیین مصادیق آن از سایر صدمات از این جهت که هر یک از صدمات استخوانی دارای جبران خسارت متفاوتی بوده، ضروری است. میزان جبران خسارت در صدمه ترک‌برداشتن بر اساس نسبتی از دیه تعیین‌شده برای صدمه شکستگی به عنوان شاخص بوده، در حالی‌که صدمه شکستگی، دارای دو حالت بهبودی و عدم بهبودی با میزان جبران خسارت متفاوت است. عدم تعیین کدام‌ یک از حالت‌های بهبودی و عدم بهبودی شکستگی به عنوان شاخص، سبب ایهام تقنینی می‌باشد.
روش: پژوهش حاضر، توصیفی ـ تحلیلی و با بهره‌گیری از روش اسنادی و ابزار فیش‌برداری تهیه و تدوین گردیده است.
ملاحظات اخلاقی: این پژوهش با پایبندی به اصول صداقت و امانتداری تهیه و تدوین گردیده است.
یافته‌ها: یافته‌ها حکایت از آن دارد که برخی از انواع صدمات شکستگی در علم پزشکی منطبق با صدمه ترک‌برداشتن بوده و آثار و احکام آن را خواهد داشت. در مورد ایهام تقنینی می‌توان در پرتو اصل تناسب نسبت به حل آن استناد جست.
نتیجه‌گیری: صدمات استخوانی با خط ظریف مویی و نیز انفصال ناکامل استخوان از مصادیق صدمه ترک‌برداشتن می‌باشد. بر اساس یافته‌های پزشکی، صدمات شکستگی ترک‌برداشتن، ترکه‌تری و داخل‌مفصلی با تعریف فقهی صدمه منطبق و در دامنه شمول احکام صدمه ترک‌برداشتن می‌باشند. قانون مجازات اسلامی نسبت به تعیین جبران خسارت صدمه ترک‌برداشتن در قالب یک ضابطه اقدام نموده که پس از بررسی روایی و فقهی بدین نتیجه رسیدیم که در برخی موارد مطابقتی میان حقوق موضوعه با متون روایی وجود ندارد. در پرتو اصل تناسب می‌توان با دسته‌بندی صدمه ترک‌برداشتن به حالات بهبودی و عدم بهبودی به تعیین میزان جبران خسارت بر اساس نسبت معین‌شده در حالت مشابهِ صدمه شکستگی به عنوان شاخص، اقدام و ایهام تقنینی را حل نمود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1399/9/4 | پذیرش: 1400/2/28

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.