زمینه و هدف: بیوتروریسم از سوی بازیگران غیر دولتی خشونت‌طلب یا هویت‌طلب، یک مسأله کاملاً محتمل و قابل توجه در عصر روابط بین‌الملل پساوستفالیایی است که ممکن است به صورت فعال یا غیر فعال تحت حمایت دولت‌ها باشد، اگرچه امروزه تمایل دولت‌های سرکش به کاربرد سلاح‌های بیولوژیکی همچنان نگران‌کننده است، اما موضوع جدیدتر و شاید مهم‌تر، توانایی بازیگران غیر دولتی در توسعه و استفاده از این سلاح‌ها با کمک و یا حتی بدون کمک‌های دولتی است. به دلیل دستیابی آسان‌تر بیوتروریست‌ها به عوامل بیماری‌زا و سلاح‌های بیولوژیکی، خطرات حملات بیوتروریستی از سوی آن‌ها کاملاً قابل پیش‌بینی است که این مسأله چالش و سؤالات زیادی را در حوزه حقوقی ایجاد کرده است. این مقاله با طرح ابهامات موجود در این رابطه، در تلاش است تا واکنش‌های جهانی در مورد این پدیده را بررسی کند، واکنشی که از مهم‌ترین مسؤولیت‌های جامعه جهانی است. در همین راستا، این مقاله به ارزیابی قطع‌نامه 1540 شورای امنیت سازمان ملل متحد، به عنوان یکی از مهم‌ترین سازوکارهای حقوقی بین‌المللی در جهت مقابله با این نوع از بیوتروریسم، پرداخته است.
روش: این پژوهش با روش توصیفی ـ تحلیلی تهیه شده و جمع‌آوری اطلاعات آن نیز با ابزار اسنادی ـ کتابخانه‌ای صورت گرفته است.
ملاحظات اخلاقی: در تمامی مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.
یافته‌ها: شناسایی عوامل ارتکاب جرائم علیه بشریت، جهت یافتن بهترین تدابیر حفاظتی در مقابل این جرائم از ضرورت بالایی برخوردار است.
نتیجه‌گیری: در زمینه بیولوژیکی، ایجاد توازن بین پیشرفت علمی و استفاده مخرب از آن، یکی از چالش‌های بزرگی است که باید به آن واقف بود. تدوین‌کنندگان قطع‌نامه 1540 شورای امنیت، به دنبال تهیه یک توافق بین‌المللی با هدف خنثی‌کردن خطرات امنیتی بازیگران غیر دولتی در سطح جهان بودند.