در این نوشتار تلاش بر این است که موضوعی را که نه تنها جامعه­ی حقوقی بلکه جامعه­ی بشری را به چالش کشیده از منظر فقه و حقوق مورد بررسی قرار دهیم. موضوع مذکور در رابطه با شخصی است که مبتلا به ویروس ایدز، اچ.آی.وی. بوده و با این فرض اقدام به برقراری رابطه­ی جنسی عامدانه با دیگری می­نماید. درنتیجه این سئوال مطرح می­شود که آیا می­توان برای چنین شخصی مسئولیت کیفری اعمال نمود؟ در این مقاله استدلال­های موافق و مخالف پیرامون اعمال مسئولیت کیفری مورد توجه و ارزیابی قرار خواهد گرفت. و در ادامه پس از نقد دلایل مخالفین تصویب قانون خاص را بیان می­داریم که تصویب قانون خاص در این زمینه لازم می­باشد و پس از بررسی نظام حقوقی ایران به این نتیجه می­رسیم که در این خصوص در ایران قانون خاصی به تصویب نرسیده است و قوانینی از جمله قانون طرز جلوگیری از بیماری­های آمیزشی و بیماری­های واگیر دار مصوب سال 1320 و همچنین لایحه­ی قانونی مربوط به مجازات پاشیدن اسید را در ارتباط با بحث مطروحه نمی­توان قابل اعمال تلقی­نمود. پس بنابراین باید از قوانین سنتی حقوق کیفری بهره­مند شد. در انتها به بررسی فقهی و حقوقی عناوینی در قانون مجازات اسلامی خواهیم پرداخت که توسط عده­ای از حقوقدان­ها در خصوص بحث مورد نظر مطرح­شده است. از جمله: قتل، شروع به قتل، ایراد ضرب و جرح عمدی، تهدید علیه بهداشت عمومی، محاربه و افساد فی­الارض. در ذیل عنوان قتل صورت­هایی را که می­توان با توجه به علم و آگاهی انتقال­دهنده و مجنی علیه نسبت به ناقل بودن شخص و نوعاً کشنده­بودن بیماری متصور دانست در 9 فرض مورد بررسی قرار خواهیم داد. و در نهایت نتیجه می­گیریم که تنها عنوان قتل در خصوص بحث مطروحه قابل اعمال می­باشد.