جستجو در مقالات منتشر شده


۱۶ نتیجه برای بیمه

جلال توحیدی، حمید عسکری‌پور،
دوره ۵، شماره ۱۸ - ( ۷-۱۳۹۰ )
چکیده

در اصطلاح حقوقی، حقّ قدرتی است که از طرف قانون به شخص داده می‌شود و در فقه در همین معنی کلمه سلطه را به کار می‌برند. حق به این معنی دارای ضمانت اجراست و آن را حق تحقیقی و حقوق موضوعه و حقوق مثبته نیز گفته‌اند. (جعفری لنگرودی، ۱۳۷۶ ش.، ص ۲۱) مطابق اصل ۱۹ قانون اساسی جمهوری اسلامی «مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند، از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ، نژاد، زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد بود». در اصل ۲۹ قانون مذکور نیز آمده است: «... نیاز به خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبت‌های پزشکی به صورت بیمه و غیره، حقّی است همگانی. دولت مکّلف است طبق قوا نین از محّل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت مردم خدمات و حمایت‌های مالی فوق را برای یک یک افراد کشور تأمین کند».

حقوق بیماران از جمله موضوعات مهمّ حوزه حقوق پزشکی می‌باشد و هرچند وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی اقدام به تصویب منشور حقوق بیماران نموده است، اما نواقص موجود در مفاد منشور و خصوصاً عدم تأمین ضمانت اجراهای مؤثر قانونی، نمی‌تواند مشکلات و معضلات بیماران دردمند را پاسخگو باشد؛ مضافاً این‌که مشکلات ناشی از نقض حقوق بیماران توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و سازمان نظام پزشکی به عنوان متولیان اصلی سلامت جامعه و حافظان حقوق بیماران، نهایتاً در دستگاه قضایی متجلی می‌گردد و این حوزه را با چالش‌های خاصی روبه‌رو می‌سازد که در این مقاله ضمن بیان این چالش‌ها اقدام به ارائه راهکارهای علمی و عملی جهت رفع مشکلات مذکور شده است.


رضا پرتوی‌زاده بنام، سید محمدرضا آیتی،
دوره ۶، شماره ۲۲ - ( ۷-۱۳۹۱ )
چکیده

علیرغم آنکه متجاوز از چندین دهه از پیدایش بیمه و قراردادهای بیمه عمر در ایران می‌گذرد، این بخش از قراردادهای بیمه به دلایل فرهنگی، فقهی و حقوقی هنوز جایگاه واقعی خود را در نظام حقوقی و فقهی پیدا نکرده‌اند و به دلیل ارتباط آن با حیات و ممات انسان دارای ماهیت و ویژگی خاص بوده و تفاوت چشمگیری با سایر قراردادهای بیمه دارند. از این‌رو مسایل عمده و اساسی حقوقی قراردادهای بیمه عمر عملاً خارج از حوزه قوانین باقی ‌مانده و باعث بروز مشکلات و شبهات فقهی و حقوقی این قراردادها شده است. فقهای اسلامی درباره ماهیت و مشروعیت بیمه عمر اختلاف دارند؛ به‌طوری که بعضی آن را به‌طور کلی نامشروع و به مانند قمار و از مصادیق گروبندی و تحدی با قضا و قدر و اکل مال به باطل و عقدی معلق و سفهی و غرری شمرده‌اند و بعضی دیگر با تطبیق بیمه عمر با تعاون و صلح و جعاله و ضمان و اجاره و ودیعه و سلم و هبه و مضاربه آن را مشروع دانسته، با استناد به اصول آزادی وصحت و لزوم قراردادها همه انواع بیمه عمر را پذیرفته‌اند. موافقان، اشکال‌های ذکر شده برای صحت عقد بیمه را مانند ضمان مالم یجب و غرر و تعلیق یا در عقد بیمه وارد ندیده‌اند و یا مستند آنها را از نظر استدلالی ضعیف یافته‌اند. بررسی ادله فقهای مخالف بیمه عمر و پاسخ به آنها ـ که معاملات کنونی بیمه را نامشروع و دارای شبهه‌هایی چون ربا و غرور و جهالت و قمار و رهان و... دانسته و آن را قراردادی فاسد می‌دانند ـ بسیار اهمیت دارد.


حمیدرضا صالحی،
دوره ۸، شماره ۲۹ - ( ۴-۱۳۹۳ )
چکیده

بیمه مسؤولیت مدنی حرفه‏ای پزشکان، نوعی خاص از بیمه‏های مسؤولیت مدنی است. امروزه بیمه‏ نامه‏ های خدمات پزشکی در کشورهای پیشرفته، حالت تخصصی پیدا کرده‏اند و شرکت‏های بیمه در هر مورد فقط خسارت‏هایی را که موضوع بیمه‏نامه است، تحت پوشش قرار می‏دهند و حرف پزشکی و وابسته برای تأمین بیمه‏ای کامل مسؤولیت خود، در برخی موارد، ناچار هستند که مسؤولیت حرفه‏ای خود را با انعقاد چندین بیمه‌نامه مسؤولیت، بیمه کند. به همین دلیل، با گسترده‌شدن دامنه مسؤولیت پزشکی، برخی از کشورها در صدد بر‌آمده‏اند تا آن را اجباری نمایند. در ایران آمارها حاکی از آن است که در طی سال‌های ۸۰-۱۳۷۸ به ‏طور متوسط فقط حدود ۲۳% از پزشکان بیمه‏نامه مسؤولیت مدنی را اخذ کرده‏‌اند. در این نوشتار ضمن بیان کلیاتی در خصوص بیمه مسؤولیت حرف پزشکی و مصادیق تحت پوشش این نوع از بیمه‌ها، اهم استثنائات بیمه مسؤولیت حرف پزشکی که در این قبیل موارد بیمه‌گر تعهدی به جبران خسارات وارده ندارد بررسی شده و عند‌اللزوم پیشنهاداتی در این زمینه ارائه شده است.


ریحانه دروگری، پیمان حکیم زاده خوئی،
دوره ۹، شماره ۳۲ - ( ۱-۱۳۹۴ )
چکیده

مسائل مربوط به ژنتیک یکی از چالش‌های مهم در زندگی انسان‌ها و علم پزشکی است. امروزه علی‌رغم پیشرفت‌های صورت‌گرفته در این حوزه، هنوز هم این امر از لحاظ حقوقی با چالش‌های فراوانی روبرو است که باید از جهات مختلف در چارچوب نظام حقوقی هر کشوری مورد بررسی قرار گیرد. مسائل مربوط به بیمه و استخدام، دو چالش مهم در این زمینه‌اند؛ چرا که اطلاعات ژنتیکی به دستاویزی برای شرکت‌های بیمه و کارفرمایان که خود را در این خصوص ذی‌نفع می‌دانند تبدیل شده است، تا به دریافت حق بیمه‌های گزاف و عدم استخدام در مشاغل متعدد اقدام نمایند. بروز چنین مشکلاتی، قانونگذاران را بر‌آن داشته است که با تصویب پاره‌ای از قوانین به مداخله در این مسائل بپردازند. ذکر این نکته لازم است که اطلاعات ژنتیکی، تنها در مورد بیماری‌ها نبوده و تمام استعدادهای انسانی را نیز شامل می‌شود. بنابراین این اطلاعات باید به صورت محرمانه نگهداری گردد و عدم انجام این امر عواقب ناگواری به دنبال خواهد داشت.


محسن رضایی آدریانی، مرجان ستاری نایینی، فاطمه موسوی، الهه صالح‌نیا، آذر دهقانی، مریم براتی، خدیجه باباییان،
دوره ۹، شماره ۳۵ - ( ۱۰-۱۳۹۴ )
چکیده

زمینه و هدف: در کشور ما حوادث و سوانح دومین عامل مرگ و میر است و حوادث ترافیکی در رأس آن قرار دارد. از اوایل دهه ۷۰ شمسی، طرح خودگردانی بیمارستان‌های کشور به اجرا درآمد. از سال ۱۳۸۴ طبق آییننامه اجرایی ماده ۹۲ قانون برنامه چهارم توسعه، ۱۰‌% از هزینه بیمه‌نمودن وسایل نقلیه در کشور، به صندوق درآمد اختصاصی آن در وزارت بهداشت و درمان واریز می‌شود. بیمارستانهای عمومی، دولتی و خصوصی موظفند مصدومین حوادث ترافیکی را بدون دریافت هزینه پذیرش نموده و مراقبتهای درمانی ارائه نمایند. هزینه ارائه خدمات درمانی، طبق سازوکار مشخص، از محل صندوق یادشده به بیمارستانها پرداخت میشود. هدف از این مطالعه بررسی اثرات قانون یادشده در وضعیت درآمدی بیمارستان آیت‌ا... کاشانی اصفهان است.

روش: در سامانه الکترونیکی بیمارستان اگرچه اطلاعات مالی پرونده‌ها از سال ۱۳۸۴ به بعد وجود داشت، لیکن متأسفانه اطلاعات مالی پروندههای سالهای پیش از اجرای قانون یادشده کامل نبود. در سال ۱۳۸۳، پرونده‌های ۲۳۷۸ بیمار با بدهکاری بالای ۱۰۰۰۰ ریال در هنگام ترخیص تسویه‌نشده باقی‌ مانده بود. از آخرین پرونده تسویه‌نشده سال ۱۳۸۳ به قبل تا اول خردادماه ۱۳۸۳، ۴۲۸ پرونده مربوط به بیماران تصادفی بررسی شد. پس از حذف مواردی که اطلاعات ثبت‌شده با پرونده همخوانی نداشت، ۳۹۴ پرونده باقی ماند.

یافتهها: از مجموع ۱۹۰۹۳۳۴۷۵۳ ریال هزینه خدمات انجام‌شده برای این نمونه ۳۹۴ تایی، فقط ۱۰۵۲۰۳۱۶۰۵ ریال آن در هنگام ترخیص به بیمارستان پرداخت شده است. به این ترتیب مبلغ ۸۵۷۳۰۳۱۴۸ ریال از هزینه خدمات انجام‌شده، یعنی معادل ۴۴/۹ درصد از هزینه خدمات انجام‌شده در هنگام ترخیص بیماران بلاتکلیف مانده است. پس از اجرای قانون ماده ۹۲، هزینههای مصدومین تصادفی به طور کامل به بیمارستان پرداخت شده است.

بحث و نتیجهگیری: تأمین‌نشدن هزینه‌های انجام‌شده برای بیماران، سازمان بیمارستان را از ارائه خدمت به بیماران بعدی بازمی‌دارد. با قطع رابطه مالی پزشک (سازمان بیمارستان) و بیمار در بیماران تصادفی، امکان مالی رسیدگی بهتر به بیماران تصادفی و به تبع آن رعایت بخش‌هایی از منشور حقوق بیمار امکان‌پذیر خواهد بود.


مهدی همتی، علیرضا حسنی، محسن طاهری،
دوره ۱۲، شماره ۰ - ( ۹-۱۳۹۷ )
چکیده

جبران خسارت مهم‌ترین نقش بیمه است. قلمرو خسارت در بیمه بسیار فراتر از تعاریف قانون مدنی در باب ضمان قهری است. چرا که بیمه‌ها هم در برابر خسارات قراردادی و هم خسارات قهری مسؤولند. براساس ملاحظات اخلاقی و اصول حاکم بر روابط اجتماعی بیمه مکلف به جبران تمام خسارات وارده به زیان‌دیده و اعاده به وضع سابق است. اما گاهی اوقات میزان خسارات وارده به بیمه‌گذار تا حدی است که شرکت بیمه قادر به جبران خسارت نیست درنتیجه شرکت‌های بیمه ابتدایی می‌کوشند تا با تقسیم مسؤولیت به موجب عقد بیمه اتکایی از میزان مسؤولیت خود بکاهند. تکافل یک عقد بیمه اسلامی است که با ایجاد تضامن میان شرکت‌کنندگان تقسیم ریسک می‌کند. حال سؤال اساسی اینجاست که شهروندان جامعه چگونه می‌توانند از طریق بیمه اتکایی و تکافل جبران خسارات خود را بخواهند و نحوه عملکرد این دو نهاد برای جبران خسارت به چه ترتیبی می‌باشد؟ از نتایج این پژوهش این است که در بیمه‌های اتکایی به طرق جبران خسارت نسبی و غیر نسبی، جبران خسارت در قرارداد مازاد خسارت در مدت معین، جبران خسارت در بیمه اتکایی اجباری و اختیاری صورت می‌گیرد و در تکافل نیز بر اساس مدل‌های مضاربه و وکالت به‌عنوان دو مدل رایج جبران خسارت صورت می‌پذیرد. هدف این پژوهش معرفی راهکاری کاربردی برای جامعه شهروندی اسلامی در جهت جبران خسارت توسسط بیمه‌ای اسلامی و فاقد ایرادات فقهی وارد بر بیمه است. درنتیجه در صورت تبیین علمی و قانون‌گذاری مناسب می‌توان تکافل را به‌عنوان جایگزین مناسب برای بیمه‌های اتکایی متعارف معرفی نمود. روش پژوهش حاضر توصیفی - تحلیلی است که با شیوه اسنادی و کتابخانه‌ای، اطلاعات جمع‌آوری شده است.

محمدجواد روستا سکه روانی، مهشیدسادات طبایی، منصور امینی، جعفر جمالی،
دوره ۱۳، شماره ۴۹ - ( ۴-۱۳۹۸ )
چکیده

مفهوم و آثار شرط عدم مسؤولیت به عنوان یکی از مصادیق شرط کاهنده مسؤولیت، در بیمه کم‌تر مورد توجه پژوهشگران و قوانین موجود قرار گرفته است. مبهم‌بودن وضعیت این شروط و ارجاع وضعیت این شروط به شرایط خصوصی بیمه‌نامه، با توجه به الحاقی‌بودن عقد بیمه و قدرت معاملاتی برتر شرکت‌های بیمه‌گر امری قابل انتقاد بوده که غالباً نیز به ضررپزشکان و پیراپزشکان و سایر زیان‌دیدگان منتهی می‌شود. به طور کلی شروط عدم مسؤولیت در قرارداد بیمه دارای دو منشأ قراردادی و قانونی هستند، هرچند با استفاده از برخی از مبانی حقوقی می‌توان شرط عدم مسؤولیت قراردادی نسبت به تعهد اصلی بیمه‌گر را باطل اعلام نمود، اما این ابهام در مورد تعهدات فرعی بیمه‌گر کماکان ادامه دارد. همچنین در مواردی فرانشیز نمونه‌ای از شرط عدم مسؤولیت بوده و درمواردی دیگر، فرانشیز گویای شرط تحدید مسؤولیت خواهد بود که در هر دو مورد باید چنین شرطی را صحیح دانست. به صورت کلی ارجاع وضعیت شرط عدم مسؤولیت به شرایط خصوصی باب سوء استفاده را برای فرار از بار مسؤولیت جبران خسارت باز نموده است. به همین دلیل بازنگری در قوانین و مقررات موجود، از این منظر امری ضروری به نظر می‌رسد.

مریم احمدی، سیدحسین سادات‌حسینی، امیر خواجه‌زاده، علیرضا حسنی،
دوره ۱۴، شماره ۰ - ( ۴-۱۳۹۹ )
چکیده

هدف اصلی در این پژوهش بررسی مبانی اصل قائم‌مقامی بیمه‌گر در حقوق ایران و تطبیق آن با حقوق انگلستان است. این پژوهش به شیوه بررسی اسنادی منابع انجام می‌شود. عقد بیمه دارای اصول اساسی است که این اصول به دلیل ویژگی‌های خاص آن در دیگر عقود کاربرد کم‌تری دارد؛ از جمله این اصول می‌توان به اصل حسن نیت، اصل جبران خسارت، اصل منع نفع مضاعف و اصل قائم‌مقامی و اصل نمایندگی اشاره کرد. این در حالی است که اصل قائم‌مقامی در زمره مهم‌ترین و کاربردی‌ترین اصول حاکم بر بیمه‌های غرامتی است که مبنای قانونی این اصل ریشه در ماده ۳۰ ق.ب. ۱۳۱۶ دارد که مقرر نموده است: بیمه‌گر در حدودی که خسارات وارده را قبول یا پرداخت می‌کند، در مقابل اشخاصی که مسؤول وقوع حادثه یا خسارت هستند، قائم‌مقام‌ بیمه‌گذار می‌گردد و اگر بیمه‌گذار اقدامی کند که منافی با عقد مزبور باشد، در مقابل بیمه‌گر مسؤول شناخته می‌شود. ماهیت حقوقی اصل قائم‌مقامی، نوعی قائم‌مقامی شخصی است که در نتیجه پرداخت دین دیگری ایجاد می‌شود. چنانچه ملاحظه می‌شود ماده مذکور، مبهم و کلی است. در حقوق انگلستان دکترین قائم‌مقامی بر اساس قاعده انصاف قرار داده شده است. اصل قائم‌مقامی در حقوق این کشور به منظور جلوگیری از پرداخت اضافی به بیمه‌گذار با هدف پیشگیری از داراشدن بلاجهت وی می­باشد.

سارا غفاری، نجات‌اله ابراهیمیان، محسن قاسمی، بختیار عباسلو،
دوره ۱۴، شماره ۵۳ - ( ۴-۱۳۹۹ )
چکیده

جبران خسارات ناشی از حوادث پزشکی از جمله مسائل مهمی می‌باشد که تحولات زندگی اجتماعی جمعی‌شدن مسؤولیت را در این خصوص در پی داشته است. شمار فزاینده حوادث ناشی از اعمال پزشکی و متعاقب آن افزایش خسارات وارده بر بیماران، بیش از هر امر دیگری ضرورت پژوهش در این زمینه را آشکار می‌سازد، در حالی که نظام حقوقی برخی از کشورها از جمله فرانسه با در نظر گرفتن شیوه‌های جمعی ابتکاراتی در زمینه جبران خسارات زیان‌های ناشی از اعمال پزشکی داشته‌اند، حقوق موضوعه ایران صرفاً در چارچوب مسؤولیت مدنی با اتکا بر مبنای تقصیر پزشک جبران خسارت می‌نماید. با عنایت به این امر در پاسخگویی به این سؤال که آیا تحولات ایجادشده در حقوق پزشکی کشورهای دیگر در نظام حقوقی ایران قابل طرح است یا خیر به نظر می‌رسد، امکان بهره‌جویی از تحولات یادشده در به کارگیری روش‌های جمعی جبران خسارت در کشورمان وجود داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف تبیین امکان گذار از مسؤولیت مدنی در جبران خسارات بیماران پس از بیان افول مسؤولیت شخصی، شیوه‌های جمعی جبران خسارت و امکان طرح شیوه‌های مذکور در نظام حقوقی ایران را به ترتیب مورد بررسی قرار می‌دهد. در نهایت یافته‌ها حاکی از آن است که با عنایت به عدم کفایت مبنای تقصیر پزشک جهت جبران خسارات بیماران و با توجه به فراهم‌بودن بستر فقهی و حقوقی، نهادینه‌کردن روش‌هایی همچون گسترش بیمه و ایجاد صندوقی به منظور جبران خسارات بیماران در نظام حقوقی کشورمان بسیار کارآمد خواهد بود.

محمدعلی خورسندیان، حمید اسکندری، امیرحسین جاجرمی زاده، محمد جواد خشنود،
دوره ۱۵، شماره ۵۶ - ( ۱-۱۴۰۰ )
چکیده

زمینه و هدف: داروخانه به عنوان محل عرضه­ی دارو، نقشی مهم در نظام سلامت دارد؛ پس توجه به نظام حقوقی و قراردادی بیمه و داروخانه مهم است. نقضِ این نظام باعث مشکلاتی در فرآیند تأمین دارو می­ شود، که این امر تمام زنجیره -حتی کارخانه‌های داروسازی را درگیر می‌کند. قرارداد داروخانه‌ها و بیمه ­ی درمانی پایه، توسط شورای عالی بیمه ی سلامت، تعیین و یکسان میان بیمه‌ها اجرایی می‌شود. این مطالعه در نظر دارد تا با بررسی حقوقی این قرارداد سیاست­گذاران را یاری ‌کند تا نظام حقوقی کارایی را در این بخش سامان دهند.
مواد و روش‌ها: این مطالعه با روش توصیفی-تحلیلی، با استنباطات حقوقی، به آسیب­شناسی اجزای مختلف این قرارداد پرداخته است. در این پژوهش؛ ماهیت و اوصاف حقوقی شاملِ: نوع قرارداد، اشخاص دخیل در آن، موضوع و مدت، تعهدات، شروط ضمن عقد، انحلال، تخلفات و نظام حل اختلاف آن بررسی شده است.
یافته‌ها: قرارداد مذکور؛ یک عقد نامعین، معوض، عهدی، لازم و الحاقی است، که ارائه­ ی خدمات دارویی در داروخانه، به آن موضوعیت داده و به طرفین، تعهدات مختلفی می­ دهد.
ملاحظات اخلاقی: در پژوهش حاضر، پای­بندی به روش علمی، اصول اخلاقی، امانت­داری و مالکیت فکری و معنوی رعایت شده است.
نتیجه‌گیری: با توجه به مشکلاتِ این قرارداد، نبودِ وحدت رویه و مشکلات ساختاری در نهادهای دخیل در اجرای آن، لازم است با توجه به تجربیات گذشته، این قرارداد را بازنگری و اصلاح کرد تا این نظام حقوقی بهتر عمل کند.

مهدی صابری، احمد اسدیان، حسن مرادی، علی آل بویه،
دوره ۱۵، شماره ۵۶ - ( ۱-۱۴۰۰ )
چکیده

زمینه و هدف: حقوق تأمین اجتماعی به مثابه ابزاری برای توزیع مجدد درآمدها، مظهر استقرار و تضمین امنیت و عدالت اجتماعی و موجد آرامش خاطر و عزت نفس در افراد، می تواند اهمیت و نقش بسزایی در حمایت از جامعه در برابر کلیه مخاطرات ناشی از بحران­ های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایفا نماید، بنابراین پرداختن به این حقوق در شرایطی که سرلوحه برنامه­ های دولت جمهوری اسلامی توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور است از اهمیت بسزایی برخوردار است. شرط تعالی و موفقیت هر نظام در تدوین، بکارگیری و اجرای دقیق و صحیح این اصول می­ باشد.
مواد و روش‌ها: این تحقیق ازنوع نظری بوده و روش تحقیق به صورت توصیفی –تحلیلی می­ باشد. روش جمع­ آوری اطلاعات به صورت کتابخانه­ ای است و با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات انجام گرفته است.
یافته‌ها: خدمات پزشکی و درمانی نیز یکی دیگر از ضروریاتی است که بیمه­ شده به آن نیازمند است. بیمه­ شده­ای که با مشارکت و پرداخت حق بیمه و حق سرانه درمان همواره چشم امید به روزی دوخته است که بتواند از این خدمات استفاده کند و با حمایت درمانی تأمین اجتماعی از وی مقداری از درد و آلام او کاسته شود.
ملاحظات اخلاقی: در همه مراحل نگارش پژوهش ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانت­دار رعایت گردیده است.
نتیجه ­گیری: نظام کنونی تأمین اجتماعی در ایران شامل دو بخش نظام بیمه­ ای و نظام حمایتی می­ باشد. بر همین اساس بیشترین خدماتی که از سوی تأمین اجتماعی انجام می­ شود خدمات حوزه بیم­ای و درمانی است. ارائه خدمات درمانی و پزشکی در تأمین اجتماعی ایران به دو شیوه و زیر نظر معاونت درمان سازمان ارائه می­ شود. در شیوه اول این خدمات بصورت مستقیم ارائه می­ شود که بیمه­ شده پس از شروع به اشتغال در محیط کار و ارسال اولین لیست حقوقی وی که یک ماه پس از اشتغال صورت می­ گیرد، صاحب دفترچه درمانی می­ شود و می­ تواند از خدمات استفاده کند. بیمه­ شده با مراجعه مستقیم به مراکز درمانی و بیمارستان­ های تأمین اجتماعی به صورت رایگان از خدمات درمانی استفاده ­کنند. در شیوه دوم که ارائه خدمات درمانی به صورت غیرمستقیم می­ باشد سازمان تأمین اجتماعی با عقد قرارداد و خرید خدمات درمانی و پزشکی جهت بیمه­ شدگان با سایر موسسات درمانی دولتی و خصوصی، شرایط استفاده بیمه­ شدگان از این خدمات را فراهم می­ کند. به نحوی که امروزه به جهت اهمیت سیاسی، اقتصادی و حتی امنیتی از این اصول نه تنها به عنوان «ابزار و بستر توسعه» بلکه یکی از «اهداف توسعه پایدار» نام می­ برند.

داود سلطانیان، محمدحسین ‌ بیاتی،
دوره ۱۶، شماره ۰ - ( ۶-۱۴۰۱ )
چکیده

زمینه و هدف: بیمه‌گر با توجه به اطلاعاتی که از سوی بیمه‌گذار دریافت می‌کند، ریسک قراردادی را می‌سنجد و در خصوص انعقاد یا عدم انعقاد قرارداد و یا کیفیت شروط قراردادی تصمیم‌گیری می‌نماید. مجموع این موارد ارائه اطلاعات را به صورت یک تعهد جداگانه در حوزه حقوق بیمه قرار داده است. این مقاله سعی دارد ارکان این تعهد را در دو قانون بیمه سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۵ انگلستان مورد بررسی قرار دهد.
روش: مقاله توصیفی ـ تحلیلی بوده و از روش کتابخانه‌ای استفاده‌ شده است.
ملاحظات اخلاقی: در این مقاله، اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.
یافته‌ها: انگلستان دارای مجموعه‌ای غنی و پرسابقه در زمینه حقوق بیمه است. یکی از جدیدترین قانونگذاری‌ها مربوط به سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۵ می‌باشد که به ترتیب در دو گروه قراردادهای بیمه مصرف‌کننده و غیر مصرف‌کننده نوآوری‌هایی را ایجاد نمود. نقطه مرکزی این قوانین تعهد اطلاع‌رسانی در مرحله پیش‌قرارداد می‌باشد که نشان‌دهنده دغدغه قانونگذار در زمینه پوشش اطلاعات لازم قبل از انعقاد قرارداد است.
نتیجه‌گیری: قانون بیمه ۲۰۱۲، مسئولیت ارائه اطلاعات بیمه‌گذار را صرفاً محدود به مواردی می‌داند که پرسش‌های لازم از سوی بیمه‌گر مطرح شده باشد، لذا در سایر موارد، ارائه اطلاعات از سوی بیمه‌گذار، حالتی داوطلبانه می‌یابد. در مقابل قانون بیمه ۲۰۱۵، با حذف ارائه داوطلبانه، ابتدائاً مسئولیت ارائه اطلاعات را بر عهده بیمه‌گذار قرار داده و در مرحله بعد برای تعدیل این وظیفه، حدود و ثغور خاصی بر آن می‌افزاید.

 

مهدی غفوری‌زاد، علی رادان جبلی، حسن پاک‌طینت،
دوره ۱۶، شماره ۰ - ( ۶-۱۴۰۱ )
چکیده

زمینه و هدف: شرکت بیمه بسته به پوشش بیمه‌ای که برای مسافران در نظر گرفته است، بر تعداد مسافران، غرامت پرداخت می‌کند. بیمه هواپیما شامل بیمه بدنه هواپیما، بیمه سرنشینان، بیمه اموال و بیمه افرادی است که در محل سقوط هواپیما دچار خسارت شده‌اند.
روش: این تحقیق از نوع نظری بوده و روش تحقیق به صورت توصیفی ـ تحلیلی است و بر مبنای جمع‌آوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای و با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات صورت گرفته است.
ملاحظات اخلاقی: در تحقیق حاضر، اصل امانتداری، صداقت، بی‌طرفی و اصالت اثر رعایت شده است.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان می‌دهد در ارتباط با بحث سوانح هوایی، در داخل کشور و سایر کشورها تعارض قوانین در حمل و نقل بین‌المللی سبب عدم یکپارچگی درتفسیر قوانین و در جاهایی نیز سوءاستفاده شرکت‌های بیمه در تعهدات خود در حمل و نقل بین‌المللی شده است و این واقعیت که شکاف‌هایی در رویه‌های پرداخت خسارت و غرامت به مسافرین، درگذشتگان و... از سوی شرکت‌های بیمه در کشورهای مختلف وجود دارد و بسیاری از مردم مناطق و کشورها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
نتیجه‌گیری: ماده ۱ قانون تعیین حدود مسئولیت شرکت‌های هواپیمایی ایرانی مصوب ۱۳۹۱ بیان می‌دارد که در پروازهای داخلی در مورد حمل و نقل مسافران فقط مطابق قانون مجازات اسلامی عمل می‌شود. بنا بر ماده فوق مسئولیت شرکت هواپیمایی در قبال مسافران مطابق با قانون مجازات اسلامی تعیین می‌گردد، در نتیجه مسئولیت شرکت هواپیمایی و تعیین جبران خسارت بر اساس قانون دیات مندرج در قانون مجازات اسلامی مانند سایر قتل‌های شبه‌عمد و یا خطایی از سوی قاضی دادگاه تعیین می‌شود.

مسلم مرادزاده، باقر کرد، بهزاد ریگی کوته، جعفر سارانی یازتپه،
دوره ۱۶، شماره ۵۷ - ( ۱-۱۴۰۱ )
چکیده

زمینه و هدف: از آنجا که پزشکان به طور مستقل در زمینه‌های کیفری، مدنی و اداری دارای مسئولیت‌های اخلاقی و حرفه‌ای می‌باشند و اگر در هنگام فعالیت‌هایشان، استاندارهای مراقبتی را برای موقعیت‌های خاص انجام ندهند، ممکن است اشتباهاتی در انجام فعالیت رخ دهد. از این رو بیمه‌های مسئولیت راهکار بسیار مناسبی جهت رو به ‌روشدن با این خسارات می‌باشند. بیمه مسئولیت حرفه‌ای، مبالغی را بابت هزینه‌های دفاع از ادعاهای خسارت می‌پردازد. از طرفی اگر یک پزشک، پوشش بیمه مسئولیت حرفه‌ای نداشته باشد، باید تمام این هزینه‌ها را شخصاً پرداخت نماید. به تبع آن پزشکان جهت دریافت پوشش بیمه‌ای با یکسری موانع و مشکلات رو به رو هستند. در پژوهش حاضر با توجه به اهمیت این موضوع برآنیم تا با شناسایی و اولویت‌بندی موانع پیش روی پوشش بیمه مسئولیت حرفه‌ای پزشکان، به ارائه راهکارهای مناسب جهت برخورد با این موانع بپردازیم.
روش: در این پژوهش از روش تصمیم‌گیری چند معیاره با استفاده از تکنیک ترکیبی آزمایشگاه ارزیابی و آزمون تصمیم‌گیری (DEMATEL) و فرآیند تحلیل شبکه (ANP) استفاده شده است.
ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر ضمن رعایت اصالت متون، صداقت، امانتداری و اصول اخلاقی رعایت شده است.
یافته‌ها: نتایج به دست‌آمده مؤید این است که موانع قانونی دارای بالاترین وزن و اولویت (۲۶۵۹/۰) هستند، سپس موانع فرهنگی (۲۴۹۳/۰)، موانع متفرقه (۲۴۷۸/۰) و موانع مربوط به تجهیزات و امکانات (۲۴۵۸/۰) دارای رتبه‌های بعدی می‌باشند. از طرف دیگر، بالاترین وزن را در موانع قانونی، اصلاح‌نشدن قوانین مرتبط با حرفه پزشکی متناسب با مقتضیات جامعه (۶۹۲/۰) دارا می‌باشد.
نتیجه‌گیری: داشتن پوشش بیمه مسئولیت حرفه‌ای برای پزشکان نیاز است. از آنجا که احتمال وقوع خسارت در زمان درمان از طرف پزشکان وجود دارد، بنابراین مدیران بیمارستان‌ها باید در راستای پوشش بیمه‌ای پزشکان برنامه‌ریزی لازم را انجام دهند.

هادی جرفی، جلیل قنواتی، اصغر عربیان،
دوره ۱۶، شماره ۵۷ - ( ۱-۱۴۰۱ )
چکیده

زمینه و هدف: ارتباط مواد غذایی با سلامت انسان‌ها، موجب تصویب قوانین متنوع در کشورهای مختلف در ارتباط با آثار مسئولیت مدنی ناشی از عیب تولید در مواد غذایی و همچنین نقش صنعت بیمه و صندوق‌های تأمین خسارت در تحقق آثار گفته شده، گردیده است که موضوع مطالعه پژوهش پیش روی می‌باشند.
روش: از آنجا که‌ این پژوهش به تجزیه و تحلیل داده‌ها به روش کیفی می‌پردازد، بنابراین فاقد جامعه آماری مشخص است. بدیهی است که معیار تجزیه و تحلیل داده‌ها بر منطق و استدلال، استوار بوده و بر اساس مطالعه و استنباط از قوانین و دکترین حقوقی، فرضیه‌ها و داده‌ها را مورد تحلیل قرار می‌دهیم.
ملاحظات اخلاقی: در پژوهش پیش روی، حفظ اصالت متون و امانتداری در نقل گفتار، به عنوان مهم‌ترین بایسته‌های اخلاقی، مورد نظر نویسندگان بوده است.
یافته‌ها: یافته‌های پژوهش حاکی از تأثیرگذاری صنعت بیمه در تحقق آثار مسئولیت مدنی ناشی از عیب تولید در مواد غذایی از طریق پیش‌بینی مسئولیت محض برای تولیدکنندگان و نیز ایجاد نظام مبتنی بر بیمه اجباری است. در مورد صندوق‌های تأمین خسارات نیز اگرچه صندوق ویژه خسارات ناشی از تولید مواد غذایی به طور خاص، در نظام‌های حقوقی آمریکا، کشورهای اروپایی و ایران پیش‌بینی نگردیده است، لیکن می‌توان از سازوکارهای حقوقی مشابه و نزدیک به آن بهره برد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به قراردادهای وجه التزام و نیز قراردادهای ناظر بر تشدید مسئولیت نام برد.
نتیجه‌گیری: به کارگیری هرچه بیشتر ظرفیت‌های مغفول‌مانده صنعت بیمه و نیز صندوق‌های تأمین خسارات از جانب قانونگذار ایرانی به منظور تحقق آثار مسئولیت مدنی ناشی از عیب تولید مواد غذایی (جبران خسارت مشتری و خسارت تنبیهی)، امری ضروری به نظر می‌رسد.

زهرا ناطقی، حسن بادینی،
دوره ۱۸، شماره ۵۹ - ( ۱-۱۴۰۳ )
چکیده

زمینه و هدف: هوش مصنوعی پزشکی می‌تواند تأثیر بسیار مثبتی در پیش‌بینی، تشخیص و درمان بیماری‌ها و مدیریت ریسک داشته باشد. با این ‌همه، چالش‌ها و مسائل حقوقی و اخلاقی زیادی را نیز به همراه دارد. در ارتباط با مسئولیت مدنی، مشکلاتی مانند جعبه‌سیاه، عدم شفافیت و پیش‌بینی‌پذیری باعث شده تا در این حوزه با «زیان‌های ناشناخته» رو به رو باشیم که قابلیت انتساب به عامل یا عوامل انسانی خاصی را ندارد و یا مربوط به اشتباهات گریزناپذیر انسانی است. از ‌این ‌رو لازم است قواعد و نظام خاصی برای پیشگیری، جبران و مدیریت ریسک‌های ناشی از به کارگیری هوش مصنوعی در عرصه پزشکی طراحی شود؛ موضوعی که در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است.
روش: این مقاله به روش توصیفی ـ تحلیلی می‌باشد و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای، با مراجعه به کتب، مقالات و قوانین موجود در این زمینه نگارش یافته است.
ملاحظات اخلاقی: این تحقیق با تکیه بر اصول اخلاقی، امانتداری و صداقت نگارش یافته است.
یافته‌ها: در شناسایی شخص یا اشخاص مسئول در موقعیت‌های ناشی از به کارگیری هوش مصنوعی، اعمال روش‌های سنتی انتساب مسئولیت، ناعادلانه و غیر عملی خواهد بود.
نتیجه‌گیری: دشواری‌های اثبات تقصیر و انتساب مسئولیت به عامل انسانی و از طرفی لزوم جبران خسارت زیان‌دیده و توجه همزمان به رشد و توسعه فناوری در زمینه هوش مصنوعی، اهمیت توسل به ساز‌‌و‌کارهای جمعی جبران خسارت و توزیع ضرر در این حوزه را آشکار می‌سازد.

 


صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله علمی پژوهشی حقوق پزشکی می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Medical Law Journal

Designed & Developed by : Yektaweb