قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 در کتاب قصاص، جنایت بر جنین را در صورت وجود شرایطی مانند وجود سوءنیت در مرتکب، حدوث یا بقای نتیجه جنایت پس از تولد جنین و احراز قابلیت زیست در او مستوجب قصاص دانسته است، دیدگاهی که مبتنی بر فتوای برخی از فقهای متأخر است. در نوشتار حاضر با رویکردی تحلیلی انتقادی حکم قانونگذار را مورد بررسی قرار داده و بیان گردیده که صرفنظر از چرایی اتخاذ چنین موضعی از سوی مقنن، مفاد قانون با ابهامات و اشکالات مبنایی متعددی همراه میباشد. از مهمترین این ایرادات ضرورت اشتراط امکان تداوم زندگی در جنین جهت ثبوت قصاص است، که با رویکرد فقهی مغایرت آشکار داشته و نیازمند اصلاح میباشد.