قرارداد درمان از عقودی است که برای هر یک از طرفین آن، یعنی بیمار و پزشک (یا مرکز درمانی) تعهدات متقابلی را در پی دارد؛ تعیین دقیق حدود و ثغور این تعهدات در اجرای بهتر عقد درمان و به ویژه تضمین حقوق بیمار نقش به سزایی دارد. امری که قانونگذار ایران کم‌تر به آن پرداخته و صرفاً در بعضی قوانین و آیین‌نامه‌ها به طور پراکنده برخی از تعهدات پزشک را بیان کرده است. حال آنکه این موضوع مورد توجه قانونگذاران تعدادی از کشورهای اروپایی از جمله هلند و آلمان قرار گرفته و بخشی از قانون مدنی خود را به مقررات خاص عقد درمان اختصاص داده‌اند. در سند طرح چارچوب مشترک مرجع نیز که طرح قانون مدنی آینده اروپا محسوب می‌شود، مقررات عقد درمان در بخش مربوط به عقود معین گنجانده شده است. در این مقاله به بررسی تعهدات متقابل طرفین عقد درمان در سند مذکور و حقوق برخی کشورهای اروپایی و همچنین حقوق ایران پرداخته شده است.