1- واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران،
2- گروه فقه و حقوق اسلامی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران. (نویسنده مسؤول)
چکیده:
در سالهای اخیر پیشرفتهای فراوانی در حوزه مهندسی ژنتیک و علوم پزشکی رخ داده است. فرآیند شبیهسازی یکی از مصادیق مهم پیشرفتهای مزبور محسوب میشود. این مسأله از دو منظر مورد توجه محققان و پژوهشگران قرار گرفته است: یکی استفاده از فرآیند شبیهسازی برای درمان بیماریها و دیگری استفاده از این فرآیند برای تولید انسان جدید. برخی از محققان و پژوهشگران حوزه اخلاق، چالشهایی را در ارتباط با کارکردهای مختلف عمل شبیهسازی مطرح نمودهاند و به واسطه وجود این چالشها به مخالفت با آن پرداختهاند. از آنجا که حوزه اخلاق یکی از مبانی بسیار مهم در فضای حقوق و فقه محسوب میشود، در پژوهش حاضر با روشی توصیفی و تحلیلی مشاهده خواهد شد که فرآیند شبیهسازی برای درمان بیماریها نهتنها با مبانی فقهی و اخلاقی در تعارض یا تزاحم نمیباشد، بلکه به جهت نقش بسیار مهمی که در درمان بیماریها دارد مورد تأیید و تأکید قرار گرفته است، اما در ارتباط با کارکرد فرآیند شبیهسازی برای تولید یک انسان جدید، چالشهای اخلاقی و فقهی مهمی مطرح است که موجب مخالفت بسیاری از فقها با فرآیند مزبور شده است. متناظراً در ساحت حقوق کیفری نیز با تکیه بر اصول برائت و توسل به تفسیر مضیق، اساساً عمل شبیهسازی با هدف درمانی تا زمانی که مشمول نص صریحی نشود، نمیتواند به عنوان جرم تلقی گردد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
دریافت: 1398/11/27 | پذیرش: 1399/2/23