1-
2- گروه مهندسی بافت و علوم سلولی و کاربردی، دانشکده فناوریهای نوین پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
چکیده:
زمینه و هدف: امروزه شبیهسازی درمانی برای درمان بیماران صعبالعلاج، از دستاوردهای مهم در عرصه تولید علم محسوب میشود که این امر مسائلی را در عرصههای مطالعات دینی، اخلاق پزشکی، حقوق پزشکی و حقوق عمومی با هدف نظاممندساختن این موضوع، پیش روی محققان مطرح نمودهاند. شبیهسازی درمانی از زیرمجموعههای دانش شبیهسازی و زیرمجموعه گرایش سلولهای بنیادی میباشد که در این علم از بلاستوسیستها، برای استخراج سلولهای بنیادی برای درمان بیماریهای صعبالعلاج استفاده میشود.
روش: نوشتار با رویکرد تحلیلی و کیفی شکل گرفته است و پرسش اصلی این است که شبیهسازی درمانی مبتنی بر چه مبانی حقوقی و موازین ادیان توحیدی مشروعیت یافته و جایگاه قانونی پیدا میکند؟
ملاحظات اخلاقی: در این پژوهش جنبههای اخلاقی شامل اصالت متون و صداقت در اعلام آن رعایت شده است.
یافتهها: در خصوص شبیهسازی رویانی اختلاف دیدگاه ادیان گسترده است، اما در خصوص شبیهسازی درمانی چون ارتباط عمیقی با حق بر حیات و حق بر سلامت دارد، اختلاف به آن گستردگی نیست. حقوق عمومی در کشور ایران چون ریشه در ادیان توحیدی دارد و این رشته حقوقی تنظیمکننده روابط دولت با شهروندان میباشد، بیش از سایر رشتههای حقوقی در مسائل نوظهور دینی به تکاپو میافتد. در نظام حقوقی ایران از آنجا که بر اساس اصل چهارم قانون اساسی، موازین اسلامی بر اطلاق و عموم قوانین و مقررات حاکم است، لذا باید ابعاد حقوقی مربوط به شبیهسازی درمانی را بر اساس آموزههای ادیان توحیدی، به بحث گذاشت.
نتیجهگیری: اهم نتایج آن است که از منظر ادیان توحیدی به ویژه دین اسلام و موازین حقوقی مبتنی بر آن، چون این شبیهسازی منجر به قتل نمیشود، بلکه موجب تأمین حق حیات و حق بر سلامت میشود، لذا نامشروع نیست و سایر محدودیتها هم با قاعده عقلی «الضرورات تبیح المحظورات» رفع میشوند
نوع مطالعه:
پژوهشي |
دریافت: 1401/11/22 | پذیرش: 1402/9/13