علوم زیستی در نیم قرن اخیر پیشرفت‌های حیرت‌انگیزی داشته‌ و به‌طور فزاینده‌ای جزئیات نحوه عمل و فعالیت جسم و ذهن انسان را فاش ساخته‌اند. این پیشرفت‌ها از سویی نویدبخش تحولی در درمان امراض و آلام بشر هستند و از سوی دیگر، موجب نگرانی‌هایی درباره نحوه استفاده و کاربرد این دانش شده‌اند. همان دانش و آگاهی که برای درمان کاربرد دارد می‌تواند برای اهداف غیر درمانی نیز به کار رود؛ از جمله برای «بهبود» انسان یا حتی تغییر «طبیعت انسان». علاوه بر این، چنین تغییراتی از نسلی به نسل دیگر منتقل خواهند شد.

فرصت و بحران نهفته در این پیشرفت توجه زیادی را به خود جلب کرده است. سال‌های متمادی است که مباحث اخلاق زیستی در مراجع و محافل مختلف مورد بحث و جدل قرار گرفته و به صورت روزافزون مورد توجه عموم مردم واقع شده‌اند. از جمله موضوعات قابل توجه علوم زیستی که ابعاد اخلاقی، فلسفی، مذهبی و حقوقی آن مورد توجه بسیار بوده، شبیه‌سازی انسان است. در این مقاله از منظر حقوق بین‌الملل مسئله شبیه‌سازی بررسی می‌شود.