پیشرفتهای شگرف در فناوریهای تولیدمثل در سالیان اخیر اگر چه حل مسأله ناباروری را ممکن ساخته اما در مقابل مسائلی را در حوزه فقه، حقوق، فلسفه، اخلاق، و جامعه شناسی مطرح کرده است که حل آنها به مراتب از درمان ناباروری دشوارتر به نظر میرسد. یکی از مهمترین این مسائل، رابطه پدرمادری است. یا به عبارت دقیقتر پاسخ به این مسأله که چه کسی پدر و مادر طفل متولد شده از طریق تکنولوژیهای درمان ناباروری است. بررسی تئوریهای داده شده در این زمینه و انتخاب یکی از چهار رویکرد ژنتیک گرایی، بارداری گرایی، قصدگرایی و سبب گرایی در نظام حقوقی ایران با توجه به حجم مراجعین به این درمان در میان زوجین ایرانی و روبه روشدن با هزاران کودک این چنینی در چند دهه آینده از اهمیت بسیاری برخواردار است. نگارنده در این مقاله پس از بررسی دیدگاه اسلام و حقوق ایران به مسأله نسب، به بررسی ادبیات موجود در زمینه رابطه پدر مادری برآمده و پس از بررسی دیدگاههای موافقین و مخالفین هر رویکرد، به انتخاب سببگرایی قصدمدار به عنوان بهترین روش برمیآید.