با مداقه در ماهیت تعهدات صاحبان حرف پزشکی مشخص می‌گردد که اگر چه فقها صراحتاً از تعهد به نتیجه یا تعهد به‌وسیله بودن صاحبان حرف پزشکی ذکری نکرده‌اند، ولی از فحوای کلام و عبارات آنها این امر به وضوح هویداست. در فقه امامیه، قول مشهور قائل به این است که تعهدات طبیبِ حاذقِ مأذون، تعهد به نتیجه می‌باشد و فقط در صورت اخذ برائت قبل از عمل ممکن است مسؤولیت طبیب ساقط گردد. اما در فقه اهل تسنن قول مشهور برخلاف نظر فقهای امامیه است و آنها علی‌الاصول تعهد طبیب را تعهد به وسیله می‌دانند. در حقوق کشورهای اسلامی، فرانسه و نظام حقوقی کامن‌لا هم علی‌الاصول تعهد طبیب را تعهد به وسیله می‌دانند. در حقوق موضوعه‌ی ایران هم به نظر می‌‌رسد برخلاف نظر قانونگذار که به تبع قول مشهور فقها تعهد پزشک را تعهد بی‌نتیجه می‌داند عده‌ای از حقوقدانان، تعهد پزشک را در صورت اخذ اذن و داشتن حذاقت، علی‌الاصول تعهد به وسیله می‌دانند.