سلامتی بزرگترین سرمایه بشری است. در اسناد بین‌المللی و حقوق بشری حق بر سلامت انسان در زمره حقوق بنیادین بشری می‌باشد. از منظر نظام حقوق بشر و بین‌الملل، احقاق این حق منوط به احترام دول به آن و فراهم آوردن تسهیلات بهداشتی و درمانی مناسب جهت بازیابی سلامت افراد بیمار می باشد. در عین حال این مسأله بسیار حایز اهمیت است که این نظام حقوقی تا چه حد به امنیت بیمار توجه می‌کند؟ ایمنی بیمار صرفاً منحصر به ارائه مراقبت‌های بهداشتی و پزشکی مناسب حین درمان نیست، بلکه از لحظه ابتلای فردبه بیماری تا پایان مراحل درمان و همچنین پس از آن بیمار در تمام ابعاد زندگی فردی و اجتماعی به عنوان یک شهروند باید از امنیت جسمی، روحی و اجتماعی برخوردارگردد و نظام حقوقی نمی‌تواند امنیت این افراد را به خصوص در زندگی اجتماعی و تعامل با اطرافیان (پزشک و مردم) نادیده بگیرد. همانگونه که اجحاف و تبعیض در حقوق هر انسان به لحاظ نژاد، مذهب، جنسیت و... پذیرفته نیست، نادیده گرفتن حقوق بنیادین یک شهروند همانند حق بر سلامت و درمان مناسب و کافی، حق بر داشتن شغل متناسب با توانایی شخص، حق بر حفظ حریم خصوصی، حق برمصرف کالای [داروی] سالم تنها به خاطر بیمار بودن او و به خطر انداختن امنیت جسمی، روحی و اجتماعی او به صرف بیمار بودن شخص، امری غیرانسانی به شمار می،رود. حفظ ایمنی بیمار به عنوان مهم،ترین حق او در همه زمینه‌های زندگی فردی و اجتماعی برعهده تک‌تک افراد جامعه است؛ لذافرهنگ سازی و آگاهی دادن به اقشار مختلف جامعه نسبت به بیمار، ایمنی بیمار، نحوه رفتار و تعامل صحیح اطرافیان با او و جایگاه یک بیمار در اجتماع مقدم برهر اقدام دیگری می‌باشد. در این نوشته سعی شده است به ایمنی بیمار و عوامل تهدیدکننده آن توجه شود و برخورد نظام حقوق بشر و بین الملل به این حق اساسی بیماران یعنی حفظ امنیت آنان مورد بررسی قرار گیرد؛ همچنین براین مسأله تأکید گرددکه ما نیازمند مطالعات بیشتر در حوزه ایمنی بیمار و چگونگی حفظ آن می‌باشیم.