حق تشکیل خانواده یکی از حقوق اساسی فرد است که در اسناد بین‌المللی حقوق بشر اعم از جهانی و منطقه‌ای به آن اشاره شده است و دولت‌ها تکالیف سلبی و ایجابی نسبت به افراد برای اعمال این حق دارند. شیوه‌های جدید کمک‌باروری و باروری بدون رابطه جنسی نیز یکی از طرق کمک به اعمال این حق می‌باشد به ویژه برای زوجینی که امکان باروری به نحو طبیعی را ندارند. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانه‌ای به بررسی محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های اعمال‌شده برای دسترسی به این فناوری‌ها بر اساس اصول حقوق بشری از جمله اصل آزادی، اصل برابری و ممنوعیت تبعیض و اصل مصالح عالیه کودک پرداخته و ایجاد تعادل بین حقوق متقاضیان و حقوق کودک آینده با محوریت اصل مصالح عالیه کودک و تلاش برای دورنشدن از هدف اصلی استفاده از کاربرد این روش‌ها در انسان با رویکرد جلوگیری از انسانیت‌زدایی از این فناوری‌ها را ضروری می‌داند و به این منظور تصویب قوانین و مقررات و به علاوه ارائه خدمات مشاوره‌ای تخصصی و بنا بر مورد به افراد متقاضی و کمک به تصمیم‌گیری آنان با تبیین تمام دغدغه‌های موجود به لحاظ حقوق کودک آنان در آینده و ایجاد تعادل بین حقوق آنان و کودک آینده را پیشنهاد می‌دهد.