با ظهور و گسترش فناوری‌های جدید اطلاعات و ارتباطات به ویژه اینترنت، حقوق مالکیت فکری با چالش‌های تازه‌ای مواجه شده است، هرچند ابزارهای الکترونیکی و سایر فناوری‌های ارتباطی و اطلاعاتی جدید امکانات بی‌نظیر و بی‌سابقه‌ای را برای تولید و تکثیر آثار در اختیار بشریت قرار داده، در عین حال ظرفیت‌هایی را نیز برای نقض حقوق پدیدآورندگان آثار فکری ایجاد کرده است که با ابزارهای مورد استفاده در سده‌های گذشته قابل مقایسه نیست. در نتیجه، برای مقابله با نقض حقوق مالکیت فکری آثار ادبی و هنری در محیط‌های دیجیتالی مدیریت آن نیز بیش از پیش ضرورت پیدا کرده است. این مدیریت از یکسو با توسل به تدابیر و ابزارهای فنی و از سوی دیگر با حفاظت از اطلاعات مرتبط با شناسایی اثر و پدیدآورنده آن امکان‌پذیر می‌شود. از آنجا که امکان خنثی‌سازی این تدابیر فنی و اطلاعات وجود دارد، اسناد بین‌المللی و منطقه‌ای ناظر بر حقوق مالکیت فکری درصدد حمایت حقوقی از آن‌ها به ویژه با توصیه به کشورهای عضو برای وضع ضمانت اجراهای مدنی و کیفری در قبال خنثی‌سازی این تدابیر برآمده‌اند. با این حال، حمایت حقوقی از تدابیر فنی و اطلاعات مرتبط با آثار و پدیدآورندگان آن در اسناد بین‌المللی و همچنین در حقوق داخلی کشورها با محدودیت‌هایی نظیر دسترسی به اطلاعات، حمایت از کودکان و ناتوانان جسمی مواجه شده است که نیاز به پژوهش در این زمینه را ضروری می‌گرداند.