تردیدی نیست که ژنتیک به عنوانی علمی نوظهور و نوپا خدمات شایان و وافری به افراد بشر ارائه کرده است. تعداد روزافزون آزمایشگاه‌های ژنتیکی در همه جای دنیا و همچنین در کشور ما در زمینه پیشگیری و درمانی در زمانی که پیش از آن حتی سخنی از ژنتیک به میان نمی‌آمد و کسی این علم جدید را نمی‌شناخت، شاهدی بر این مدعی است. بنابراین گزافه نیست اگر بگوییم که ژنتیک تحولی بنیادین را در مدت زمانی اندک در دنیای نوین ما ایجاد کرده است. این تحول هرچند که برای تمدن بشری مثبت است، با این حال مشکلاتی و چالش‌هایی را نیز به همراه آورده است. به عنوان مثال ژنتیک، بشر را قادر به تولید موجود زنده‌ای شبیه خود می‌نماید. این مسأله دغدغه‌های مذهبی و اخلاقی را به دنبال داشته و دارد. از این رو قانونگذاران کشورهای مختلف در این جهت، چارچوب‌هایی را برای متخصصین ژنتیک مشخص نموده‌اند تا از برخی نگرانی‌ها بکاهند. با این وجود به نظر می‌رسد، محدودیت‌های ایجادشده حاضر کافی نبوده و این‌گونه احساس می‌شود که مشکلات ژنتیک باید با ایجاد محدودیت‌های بیشتری رفع گردد. از سوی دیگر، افزایش محدودیت‌ها از لحاظ اصول اولیه حقوق بشری نیز خود می‌تواند مشکل‌ساز باشد.

بررسی برخی آرای صادره از دیوان اروپایی حقوق بشر نشان‌دهنده این امر است که برخی محدودیت‌ها ضرورت ندارد و دولت‌ها باید در تصمیمات اجرایی روزمره خود بازنگری کنند. این محدودیت‌ها به طور عمده در حوزه حریم خصوصی افراد و دادرسی عادلانه و به ویژه در خصوص ماده ۶ و ۸ کنوانسیون اروپایی حقوق بشر وارد می‌شود.