دوره 16، شماره 57 - ( 1-1401 )
جلد 16 شماره 57 صفحات 540-525 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Alishahi Ghalehjoughi A, Jokar S M, Raees Al-Sadati Z. Criminalizing Dog-Walking in Public Spaces: From Islamic Jurisprudence Analysis to Legal Lacuna (Mapping an Approach to Health Risks). MLJ 2022; 16 (57) :525-540
URL: http://ijmedicallaw.ir/article-1-1301-fa.html
URL: http://ijmedicallaw.ir/article-1-1301-fa.html
علیشاهی قلعه‌جوقی ابوالفضل، جوکار سیدمهدی، رئیس‌الساداتی زهرا. جرم‌انگاری سگ‌گردانی در معابر عمومی از واکاوی در فقه تا خلأ قانونی (با رویکردی به مخاطرات پزشکی). مجله علمی پژوهشی حقوق پزشکی. 1401; 16 (57) :525-540
1- گروه الهیات، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
2- گروه الهیات، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران،
2- گروه الهیات، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران،
چکیده:
زمینه و هدف: یکی از مهم‌ترین چالش‌های اجتماعی و حقوقی در جامعه، سگ‌گردانی در تمام گونههای آن است. در مصادر فقهی و در قوانین موضوعه، هیچ تصریحی درباره ممنوعیت یا جواز این پدیده وجود ندارد و همین مسأله، موجب سلیقهای عمل‌کردن ضابطان قضایی شده است. وجود خلأ قانونی در این مسأله موجب شده تا حاملان سگها در اماکن مسکونی، معابر عمومی و برخی حامیان این‌گونه افعال، به سبب نبود قانونی متقن، با استناد به اصل قانونی‌بودن جرم و مجازات، نه‌تنها چنین کاری را جرم ندانند، بلکه در مواجهه با مأموران نظم و امنیت، از هرگونه برخورد و اعمال قانونی، به عنوان تضییع‌کننده حق شهروندی یاد میکنند. از این رو ضروری است ضمن بررسی فقهی مسأله، درباره این موضوع جرم‌شناسی اصولی صورت گیرد تا در پرتو آن بتوان گامی در برطرف‌کردن خلأ قانونی برداشت.
روش: پژوهش پیش رو با روش توصیفی ـ تحلیلی و نیز بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای به نگارش درآمده است.
ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.
یافته‌ها: با دستمایه قراردادن برخی عمومات و اطلاقات ادله فقهی مرتبط و همچنین مستفاد از مواد 618 قانون تعزیرات و 522 و 523 قانون مجازات اسلامی، می‌توان گفت که اولاً گرداندن سگ در انظار عمومی فاقد وجاهت شرعی است؛ ثانیاً با توجه به وجود مخاطرات پزشکی، حَسب قانون، قابلیت پیگرد و مجازات دارد.
نتیجه‌گیری: با توجه به مخاطرات پزشکی سگ‌گردانی و مذمت هم‌زیستی با آن در روایات و نیز خلأ قانونی موجود در مسأله، ضمن پیشنهاد به جرم‌انگاری سگ‌گردانی و برخورد با مرتکبان برای تصویب قانونی منع سگ‌گردانی در فضای عمومی جامعه پیشنهادهایی در این نوشتار ارائه شده است.
روش: پژوهش پیش رو با روش توصیفی ـ تحلیلی و نیز بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای به نگارش درآمده است.
ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.
یافته‌ها: با دستمایه قراردادن برخی عمومات و اطلاقات ادله فقهی مرتبط و همچنین مستفاد از مواد 618 قانون تعزیرات و 522 و 523 قانون مجازات اسلامی، می‌توان گفت که اولاً گرداندن سگ در انظار عمومی فاقد وجاهت شرعی است؛ ثانیاً با توجه به وجود مخاطرات پزشکی، حَسب قانون، قابلیت پیگرد و مجازات دارد.
نتیجه‌گیری: با توجه به مخاطرات پزشکی سگ‌گردانی و مذمت هم‌زیستی با آن در روایات و نیز خلأ قانونی موجود در مسأله، ضمن پیشنهاد به جرم‌انگاری سگ‌گردانی و برخورد با مرتکبان برای تصویب قانونی منع سگ‌گردانی در فضای عمومی جامعه پیشنهادهایی در این نوشتار ارائه شده است.
واژه‌های کلیدی: آسایش عمومی، خلأ قانونی، جرم، سگ‌گردانی، کفار
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1399/11/10 | پذیرش: 1400/5/1
دریافت: 1399/11/10 | پذیرش: 1400/5/1
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
