1- گروه حقوق، دانشگاه میبد، میبد، ایران
2- گروه حقوق، دانشگاه میبد، میبد، ایران،
چکیده:
زمینه و هدف: طبق اصول کلی «حق درمان» برای تمام افراد جامعه به صورت برابر و یکسان وجود دارد، اما در صورت شیوع بیماریهای جدید و ناشناخته همچون کرونا و با توجه به ویژگیهای خاصی که دارند، از قبیل عدم شناخت درمان قطعی، کمبود تجهیزات درمانی متناسب با تعداد بسیار بیماران و عدم قابلیت پیشبینی بهبودی و یا وخامت حال بیمار، امکان بهرهمندی کامل از این حق دشوار به نظر میرسد. بنابراین در فرض وجود دو بیمار بد حال و نیازمند به اقدامات درمانی حیاتبخش و کمبود امکانات لازم، امکان اولویتدهی و انتخاب بیمار، معیارهای ترجیح و تعیین حدود مسئولیت مدنی کادر درمان بسیار مهم و نیازمند تحلیل و بررسی فقهی ـ حقوقی میباشد.
روش: این مقاله به صورت توصیفی ـ تحلیلی میباشد و با روش کتابخانهای با بهرهگیری از ابزار فیشبرداری تهیه و تدوین شده است.
ملاحظات اخلاقی: در پژوهش حاضر، پایبندی به روش علمی، اصول اخلاقی، امانتداری و مالکیت فکری و معنوی رعایت شده است.
یافتهها: هرچند در شرایط اضطرار، حق اولویتدهی در درمان بیماران برای کادر درمانی وجود دارد، لیکن شاخصههای اولویت و ترجیح بیماران به صورت دقیق، مشخص نیست. به نظر میرسد مجموعهای از معیارهای فردی و اجتماعی و متناسب با اوضاع و احوال در هر مورد، میتواند در تعیین بیمار برای درمان، راهگشا باشد.
نتیجهگیری: دستاورد تحقیق حاکی از آن است که در برخی نظامهای حقوقی خارجی همچون بریتانیا، مقنن غالباً به صراحت در قالب وضع آییننامههای خاص در زمان شیوع بیماریها، به امکان اولویتدهی کادر درمان اشاره نموده است، در حالی که در حقوق داخلی علیرغم عدم تصریح قانونگذار به صورت خاص، بر اساس مبانی حقوق اسلام و فقه امامیه، از جمله قاعده «تقدیم اهم بر مهم» و نیز در راستای حفظ منافع کلی جامعه، کادر درمانی قادر به اولویت و ترجیح بیماران دارای امکان حیات بیشتر در درمان بوده و در صورت اولویتدهی در درمان، فاقد مسئولیت مدنی میباشند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
دریافت: 1401/8/28 | پذیرش: 1402/1/30