1- گروه حقوق، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آیتا... بروجردی، بروجرد، ایران.
2- گروه حقوق خصوصی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران،
3-
چکیده:
زمینه و هدف: ارتباط با افراد دارای بیماریهای واگیردار و نگرانیهای حاصل از آن، یکی از دغدغههای مهم نزدیکان اینگونه افراد است. حضانت کودکان توسط والدین از جمله این ارتباطها است که میتواند بر سلامتی کودک یا والدین، تأثیر منفی داشته باشد. همین امر سبب اختلاف نظر در سلب حضانت شخص مبتلا به بیماری واگیردار شده است. بر این اساس بررسی سلب حق حضانت از افراد دارای بیماری واگیردار، بر اساس مصالح کودک از اهداف نوشته حاضر است.
روش: این تحقیق با بهرهگیری از منابع اسلامی به روش توصیفی ـ تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانهای به دنبال اثبات این فرضیه است که بیماریهای واگیردار میتوانند باعث سلب حضانت گردند.
ملاحظات اخلاقی: درسراسر پژوهش حاضر صداقت و امانتداری علمی به طور کامل رعایت شده است.
یافتهها: بیماری در شرایطی باعث سلب حضانت خواهد شد که سلامتی طفل را در معرض خطر قرار دهد و موجب اضرار او شود یا اینکه سرپرست به خاطر بیماری مزمن، قادر به انجام امور کودک نباشد. با توجه به اینکه مباشرت شخص حاضن در انجام وظایف حضانت شرط نیست، اگر نگهدارنده قادر باشد با انجام اقداماتی از قبیل استخدام پرستار، از سرایت بیماری جلوگیری کند، اصل بقای حضانت است.
نتیجهگیری: یافتههای تحقیق نشان میدهد در مواردی که سپردن کودک به فرد بیمار باعث به خطرافتادن سلامتی طفل میشود، طبق قاعده ثانویه لاضرر، اصل 40 قانون اساسی و ماده 1173 قانون مدنی، حق حضانت سلب خواهد شد، مگر اینکه شخص بیمار بتواند شرایطی فراهم کند که از سرایت بیماری به کودک جلوگیری نماید.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
دریافت: 1402/5/3 | پذیرش: 1402/9/12