1- گروه حقوق، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
2-
چکیده:
زمینه و هدف: طب انتقال خون به عنوان یکی از نوینترین راههای درمانی در پزشکی مدرن در دنیا مطرح است که «خون» و «انتقال خون»، مبانی و ماهیت آن را تشکیل میدهند. خون انسان به عنوان یک ماده حیاتی در مقایسه با سایر اعضای بدن دارای ویژگیهای خاص و متمایزی است و بدینجهت در گذشته و به خصوص امروزه مورد توجه بشر و به طور خاص مورد نظر فقها، حقوقدانان و نظامهای حقوقی داخلی و بینالمللی قرار گرفته، لیکن با روشنشدن ابعاد جدیدی از کاربردهای درمانی و دارویی آن و ابهام، اجمال و خلأ قانونی در نظام حقوقی ایران در این زمینه مشکلاتی را در پروسه انتقال خون ایجاد مینماید که در این تحقیق نحوه واگذاری خون و اَشکال قراردادی بین انتقالدهنده و سازمان انتقال خون و پزشک معالج مورد واکاوی قرار گرفته است.
روش: این تحقیق با بهرهگیری از منابع فقهی و حقوقی به روش توصیفی ـ تحلیلی و از منابع کتابخانهای نگارش یافته است.
ملاحظات اخلاقی: در پژوهش حاضر جنبههای اخلاقی مطالعه کتابخانهای شامل اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.
یافتهها: یافتههای تحقیق نشان میدهد با عنایت به ویژگیها و خصوصیاتی که عقود معین و نامعین دارند، نمیتوان قراردادهای انتقال خون را بر آنها منطبق نمود و این قراردادها با توجه به خصیصه خاص آنها دارای قواعد خاصی میباشد که به دلیل اهمیت این نوع درمان و ارتباط آن با سلامت انسان این ویژگیهای خاص باید در قواعدگذاری مورد توجه قرار گیرد.
نتیجهگیری: با عنایت به ماهیت خون، انتقال خون و ویژگیهای خاص قرارداد انتقال خون و پروسه آن و خدمات خاصی که در این پروسه ارائه میشود، محرز شد که باید قرارداد انتقال خون در قالب یک عقد جدید و خاص دارای قانون خاص باشد و نمیتوان آن را در قالب عقود معین و حتی نامعین توصیف نمود
نوع مطالعه:
پژوهشي |
دریافت: 1402/12/7 | پذیرش: 1403/4/31