گروه حقوق، دانشکده حقوق و علوم اجتماعی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.
چکیده:
زمینه و هدف: خطای پزشکی، از جمله عوامل تهدیدکننده سلامت بیمار و مرگ و میر در جهان است که هر نظام حقوقی برای مقابله با آن و جبران خسارت زیاندیده، سازوکارهایی در پیش گرفته است. فقه پزشکی نیز از منظر قاعده تسبیب به نقش و اثر پزشک بر بروز خطا در جراحیهای عمومی توجه نشان داده که در این پژوهش به آن پرداخته میشود.
روش: مقاله حاضر از نوع کیفی، روش انجام آن توصیفی ـ تحلیلی و ابزار جمعآوری مطالب، کتابخانهای است.
ملاحظات اخلاقی: در نگارش مقاله حاضر، اصول امانتداری و ارجاع دقیق و مستند مد نظر است.
یافتهها: حسب قاعده تسبیب، اگر امکانات و شرایط موجود، ظرفیت لازم برای انجام یک عمل جراحی مطلوب را داشته باشد و پزشک با بیملاحظگی و بیمسئولیتی، سلامت بیمار را تهدید کند، وی را ضامن میدانند، حتی اگر برائت بیمار یا والدین وی اخذ شده باشد، دلیلی برای بیمبالاتی پزشک در انجام عمل جراحی نبوده و در صورت اقامه دعوی، محاکم انتظامی و قضایی میبایست بر حسب میزان خطای پزشک در بروز فعل زیانبار اقدامات مقتضی را انجام دهند.
نتیجهگیری: خطای پزشکی از منظر قاعده تسبیب نیازمند یافتن رابطه سببی میان فعل پزشک و خسارت علیه بیمار یا مرگ وی است. برای پیبردن به این سبب، ملاحظه عرف و امکانات موجود، از جمله خدمات و تجهیزات پزشکی، وضعیت روحی ـ روانی و جسمی بیمار و مراقبتهای پس از عمل جراحی باید مد نظر قرار گیرد تا به شکلی عادلانه بتوان نسبت به احراز خطای پزشکی حکم داد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
دریافت: 1403/10/29 | پذیرش: 1404/2/7