قصور پزشکی یعنی درمانی که بر طبق استانداردهای پذیرفته شده پزشکی نباشد و منجر به فوت یا نقص عضو در بیمار گردد. قصور پزشکی انواع مختلفی مانند: عدم رعایت نظامات دولتی، عدم مهارت، بی‌احتیاطی، بی‌مبالاتی دارد. در این مقاله کلیه پرونده‌های مربوط به اقدامات درمانی منجر به فوت و نقص عضو مطرح شده در کمیسیون‌های پزشکی سازمان نظام پزشکی شهر کرمان، از ابتدای سال 1381، لغایت پایان سال 1385، مورد بازبینی قرار گرفتند. تعداد موارد شکایت از سال 1381 تا 1385 سیر صعودی داشته است. در مطالعه ما بیشترین نوع قصور، از نوع بی مبالاتی و سپس عدم رعایت نظامات دولتی و کم‌ترین نوع آن، بی احتیاطی به دست آمد. تفکیک پرونده‌های شکایت در سال‌های مختلف نشان می‌دهد که بیشترین شکایت در سال 1385 می‌باشد و از سال 1381 تا 1385، تعداد شکایات افزایش یافته است. بیشترین میزان شکایت از مراکز دانشگاهی بود، اما اختلاف معنی‌داری بین میزان قصور و مراکز درمانی مشاهده نشد و تقریباً در تمامی مراکز، میزان قصور یکسان بود. بیشترین قصور در رده مدیران اجرایی (50%)، در رده بعدی پرسنل درمانی (41/7%) و در رده سوم پزشک (30/8%) به دست آمد. فلذا مدیران اجرایی باید دقت وافری در مسؤولیتی که به آنها داده شده داشته باشند، این امر در مورد پرستاران زحمت کش نیز صادق می‌باشد.