شبیه‌سازی به عنوان یکی از دستاوردهای نوین علم پزشکی توانسته افق‌های تازه‌ای را در پیش چشمان بشر بگشاید، اما هم‌زمان با اعلام نتایج موفق این فناوری، موضع‌گیری‌های متفاوت و بعضاً سرسختانه‌ای در مقابله با آن از سوی دانشمندان علوم مختلف شکل گرفت. در این بین اگرچه شبیه‌سازی با به کارگیری صحیح می‌تواند منشأ خدمات بزرگی از جمله جلوگیری از تولد نوزادان معیوب، نجات جانوران در حال انقراض و... به بشریت شود؛ علمای علم اخلاق و جامعه‌شناسی، فلسفه و حقوق (با اعتقاد به بروز اختلال در حوزه‌های خود) همچنین کلیسای کاتولیک، ارتدوکس و علمای یهود و برخی مسلمانان به مخالفت شدید با انجام آن به عنوان باوری فاقد اصول اخلاقی و انسانی، پرداخته و خواستار توقف تحقیقات آن شدند، در حالی که معدود موافقان مشروعیت تحقیقات در این زمینه، اکثریت فقهای شیعه بودند.

در این نوشتار تلاش شده با تبیین علمی شبیه‌سازی، فواید، مضرات و پیامدهای این مسأله و نیز چالش‌های مطرح‌شده از سوی دانشمندان و با توجه به رویکرد دینی مطالعه و اعتقاد به پویایی فقه شیعه، به تشریح آرای علمای مسلمان خصوصاً فقهای شیعه (عمده موافقان موجود در این زمینه) پرداخته و به دنبال آن به تبیین ادله مشروع‌بودن این عمل از نگاه فقهای شیعه و تدوین آرای ایشان در مقابل ایرادات وارده بر شبیه‌سازی
و نیز ارائه پاسخ اتخاذی علما بپردازد. همچنین با تحلیل نظرات علمای دینی موافق و مخالف، با ادله توجیهی آن‌ها کوشیده تا با کنار هم گذاشتن نظرات موافق و مخالف و دلایل آن‌ها بتوان امکان استنتاج رأی معقول و منطقی در این زمینه را برای علاقمندان فراهم کند.