در حال حاضر قراردادهای فرانچایز یکی از مهم‌ترین قراردادها در زمینه انتقال اموال فکری قلمداد می‌گردند. علی‌رغم اهمیت این قراردادها، جدیدبودن و در واقع فقدان سابقه تقنینی در نظام حقوقی ایران، موجب حدوث ابهاماتی در خصوص ماهیت و اوصاف این قرارداد شده است. نظر به رواج روزافزون قرارداد فرانچایز در گستره نظام‌های حقوقی داخلی و بین‌الملی و ضرورت تبیین ماهیت و چیستی این قرارداد در حقوق ایران، مقاله حاضر تلاش می‌کند تا با تمسک به قواعد عمومی قراردادها و مقایسه آن با رژیم حاکم بر این نوع قرارداد ضمن ارائه تصویر روشن از آن، ماهیت و اوصاف خاص این نوع قرارداد را که مهم‌ترین موضوع آن علائم تجاری است، شناسایی و مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.