کشور ایران که یکی از اصلی‌ترین دارندگان ذخایر نفت و گاز دنیا است، برای داشتن عملکرد بهتر در سرمایه‌گذاری و انجام پروژه‌های نفتی نیازمند بروزرسانی تجهیزات و توانمندی‌ها و روش‌های انجام پروژه خود توسط شرکت‌های بین‌المللی نفتی می‌باشد تا از این طریق بتواند از بهترین فناوری‌های موجود برای انجام عملیات تحقیق و توسعه استفاده کند یا زمینه انتقال آن‌ها را فراهم آورد.

این پژوهش علاوه بر ارائه تعاریف مختصری از مفاهیم استفاده، انتقال و توسعه تکنولوژی، تفاوت این موارد را در عمل و از دید اجرایی بیان می‌کند و مسائل مهمی را که در اجرای پروژه‌های مبتنی بر این قراردادها حادث می‌شود، از نظر می‌گذراند. پس از بررسی موضوعات مهم و اساسی در قراردادهای استفاده، انتقال و توسعه تکنولوژی، بر اساس یافته‌های این پژوهش، موضوعات استفاده، انتقال و توسعه تکنولوژی، دارای ماهیتی متمایز و قابل تفکیک از یکدیگرند و باید به طور جدی توسط شرکت‌های بین‌المللی نفتی در مراحل اکتشاف، توسعه و عملیات میادین ایران مورد توجه قرار گیرد. به علاوه، حقوق و تعهدات مختلف شرکت ملی نفت ایران و شرکت‌های بین‌المللی نفتی در قراردادهای بالادستی کشور در خصوص تکنولوژی، باید به خوبی شناسایی و درک شود. انعقاد این قراردادها باید همراه با ظرافت و هوشمندی باشد و موضوعات اساسی و حیاتی با دقت در آن گنجانده شود.

همچنین ضمانت اجرایی نیز برای عدم رعایت هر یک از آن‌ها در نظر گرفته شود. سرانجام، به منظور اجرایی‌شدن موضوعات استفاده، انتقال و توسعه تکنولوژی و تأمین منافع ملی در ارتباط با تکنولوژی، باید اذعان داشت که کشورمان نیازمند انعقاد قراردادهایی جامع و مبتنی بر مشارکت کارفرما و پیمانکار، درج شروط هدفمند در کنار تدوین قانونی جامع و ایجاد نهادی نظارتی و حاکم بر تمام قراردادهای نفتی می‌باشد.