تئوری رضایت نگرشی نوین و رویکردی مهم در حقوق پزشکی تلقی می‏گردد که مطالعه آن به عنوان یکی از شرایط اساسی مسؤولیت پزشکی، از اهمیت خاصی برخوردار است. «تئوری رضایت» بر این نکته دلالت دارد که هر فرد عاقل و بالغی حق دارد در مورد درمان یا روش درمانی که برایش توصیه شده یا ضرورت دارد، تصمیم بگیرد. بر این اساس، قانونگذار تصریحاً به اخذ رضایت از بیمار یا اولیای قانونی وی در اَعمال جراحی و طبی اشاره نموده و وجود چنین رضایتی را در کلیه اعمال جراحی و طبی، به جز در موارد ضروری و فوری لازم دانسته است، لیکن با توجه به این‌که در نظام حقوقی ما به تبعیت از فقه امامیه تعهد به ‌نتیجه در اعمال جراحی و طبی مبین ماهیت تعهد پزشک و مبنای نظری مسؤولیت پزشکی است، اخذ رضایت از بیمار، مشروعیت اعمال پزشکی و رعایت موازین فنی و علمی و نظامات دولتی پایان راه و از علل تامه سقوط مسؤولیت پزشکی نیست و پزشک مسؤول جبران خسارات جانی و مالی وارده به بیمار است، مگر این‌که قبل از شروع درمان از بیمار یا اولیای او برائت حاصل نموده باشد. این مقاله تلاش می‌کند تا به تفصیل به واکاوی بحث رضایت و برائت و تأثیر آن بر سقوط مسؤولیت پزشکی بپردازد.