ضمیمه معاهده برن که جنبه حمایتی به نفع کشورهای در حال توسعه دارد[1]، مشتمل بر 6 ماده، حاوی مقررات ویژه‌ای است که در کنفرانس پاریس سال 1971 میلادی به تصویب رسید و به موجب آن، در چارچوب ضوابط کنوانسیون بین‌المللی برن، راه‌کارهایی به نفع کشور‌های در حال توسعه، در زمینه رفع محدودیت و ممنوعیت‌های کپی‌رایت، در مورد ترجمه و تکثیر آثار علمی و فرهنگی مورد نیاز در امور مربوط به آموزش، تدریس و تحقیق، اتخاذ و به کنوانسیون مزبور الحاق گردیده است، البته طبق ضوابط پیش‌بینی‌شده در ضمیمه کنوانسیون برن، کشور‌های در حال توسعه و اتباع آن‌ها با در نظرگرفتن حق تألیف متعارف مؤلفان و تضمین پرداخت آن و حفظ حقوق معنوی مؤلفان ملی کشور‌های پیشرفته، تحت شرایط ویژه مقرر در ضمیمه الحاقی، می‌توانند نسبت به ترجمه و یا تکثیر آثار مزبور، با اخذ مجوز لازم، اقدام نمایند.

لازم است توضیح داده شود که اصل معاهده برن در سال 1886 میلادی به منظور حمایت بین‌المللی حقوق مادی و معنوی مؤلفان آثار علمی، ادبی و هنری، به تصویب اعضای کشور‌های شرکت‌کننده در کنگره برن رسید و در تاریخ پنجم دسامبر 1887 میلادی لازم‌الاجرا گردید. ناگفته نماند که معاهده یا کنوانسیون برن، نخستین و مهم‌ترین سند بین‌المللی در زمینه حمایت از حقوق پدیدآورندگان آثار علمی، هنری و ادبی و پایه اساسی شناسایی حقوق مالکیت فکری و حمایت از حقوق مؤلفان، و مصنفان هنرمندان در سطح جهانی محسوب می‌گردد. طبق معاهده مذکور ظوابطی در مورد آثار حمایت، حقوق مادی و معنوی پدیدآورندگان آثار فکری، مدت حمایت و... پیش‌بینی گردیده بود که با توجه به تحولات اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و گذشت زمان بار‌ها مورد تجدید نظر قرار گرفت و در سال 1971 میلادی با توجه به مسائل جهانی ضمیمه‌ای در شش ماده به کنوانسیون مزبور افزوده شده که حاوی استثنائاتی در زمینه حق ترجمه و یا تکثیر آثار فکری مؤلفان اتباع کشور‌های پیشرفته به نفع کشور‌های در حال توسعه است.