1- گروه حقوق، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران. (نویسنده مسؤول)
2- گروه حقوق، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران،
چکیده:
زمینه و هدف: با عنایت به اینکه بیمار مستقل و دارای اراده است و اگر از دیدگاه شرعی ممنوعیت یا محدودیتی وجود نداشته باشد، حق دارد در امور درمانی و پزشکی خود به هر نحوی اتخاذ تصمیم کند، این پرسش مطرح میشود که آیا بیمار میتواند برای دورانی که فاقد هوشیاری، صلاحیت و اهلیت تصمیمگیری است، از قبل تصمیم بگیرد؟ در سالهای اخیر با پیشرفت دانش اخلاق پزشکی با رویکردی نوین و اتخاذ تدابیری همچون وکالت در امور درمانی و توجه به اتونومی به این امر پرداخته شده است. در اسلام نیز به وصیت در زمان حیات تأکید گردیده است. هدف مورد نظر این است که قبل از زمانی که بیمار فاقد اهلیت تصمیمگیری گردد، اراده و خواسته او مشخص شده و در اختیار پزشکان قرار گیرد تا روند درمان بیمار معین شود.
مواد و روشها: این مقاله با روش توصیفی ـ تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانهای انجام میشود.
یافتهها: این پژوهش با رویکردی فقهی و حقوقی و پس از مطالعه اجمالی راهکارهای مطرح در اخلاق پزشکی، با توصیف و تحلیل ادله فقهی و آرای فقها اثبات میکند که هرچند وصیتنامه پزشکی معتبر و نافذ نیست، بیمار، برای زمانی که فاقد هوشیاری و توان اتخاذ تصمیم است، قادر به انتخاب وکیل میباشد.
نتیجهگیری: فرد میتواند در قالب عقد صلح و با در نظرگرفتن موقعیت فقهی و اجتماعی، قراردادی در امور پزشکی و درمانی خود تنظیم نماید و اخذ تصمیم در زمان بیهوشی یا زمانی که فاقد اهلیت تصمیمگیری است را به شخص دیگری تفویض اختیار نماید.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
دریافت: 1398/9/19 | پذیرش: 1399/1/25