عضو هیأتعلمی گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
چکیده:
یکی از مسائل مستحدثهای که در حوزه علم فیزیک و مرتبط با علم پزشکی (فیزیک پزشکی) به وجود آمده است، کرایونیک میباشد. هدف مقاله حاضر بررسی فقهی حقوق انجماد انسان (کرایونیک) برای کشف راههای پزشکی در آینده جهت درمان است. این مقاله توصیفی ـ تحلیلی است و با استفاده از روش کتابخانهای به بررسی موضوع مورد اشاره پرداخته است. یافتهها، بیانگر آن است که دو دیدگاه پیرامون حکم کرایونیک وجود دارد. قائلین به عدم جواز کرایونیک بیمار لاعلاج به ادلهای از قبیل آیات نهی از القای در مهلکه و حرمت قتل نفس استناد نموده و این عمل را مصداق تغییر طبیعت و مفهوم مرگ و حیف و میل اندام دانستهاند، اما قائلین به جواز این عمل معتقدند با استناد به ادلهای چون آیه ۳۲ سوره مائده که قرآن کریم، احیای یک نفس را به منزله احیای همه دانسته و با توجه به وجود احادیثی که بر وجوب احیای انسان دلالت دارند و همچنین با توجه به قاعده لاضرر که یکی از قواعد مهم در جایگاه استنباط است و به حکم عقل که کرایونیک، احتمالی عقلانی برای نجات نفس است و با توجه به قاعده تقدیم اهم بر مهم در صورت تزاحم نیز میتوان بر جواز کرایونیک استدلال نمود. از دیدگاه حقوق موضوعه نیز علیرغم سکوت قانونگذار به نظر نمیرسد که رایونیک منع حقوقی داشته باشد، زیرا اولاً کرایونیک با رضایت بیمار انجام میشود و از طرفی هدف پزشک نه قتل که درمان بیماردر آینده است. از طرفی از دیدگاه پزشکی فرد بیمار دچار مرگ نمیشود که بتوان برای پزشک مسئولیت کیفری قائل شد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
دریافت: 1391/2/3 | پذیرش: 1391/8/7