دوره 18، شماره 59 - ( 1-1403 )
جلد 18 شماره 59 صفحات 907-890 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Bashipour Haghighi S A, Shojaeian K, Alaee H. Feasibility Study of the Use of Artificial Intelligence in Medical and Therapeutic Proceedings with Emphasis on Governance
Requirements in Respecting Individuals' Privacy. MLJ 2024; 18 (59) :890-907
URL: http://ijmedicallaw.ir/article-1-1864-fa.html
URL: http://ijmedicallaw.ir/article-1-1864-fa.html
باشی‌پور حقیقی سیدامیر، شجاعیان خدیجه، علایی حسین. امکان‌سنجی کاربرد هوش مصنوعی در دادرسی‌های امور پزشکی و درمانی با تأکید بر الزامات حاکمیتی در رعایت حریم خصوصی اشخاص. مجله علمی پژوهشی حقوق پزشکی. 1403; 18 (59) :890-907
1- گروه حقوق عمومی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران.،
2- گروه حقوق عمومی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران.
2- گروه حقوق عمومی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران.
چکیده:
زمینه و هدف: دادرسی‌های پزشکی، سهم بزرگی از رسیدگی‌های قضایی را تشکیل می‌دهند. موضوع دعاوی پزشکی و درمانی از منظر حفاظت از حریم خصوصی اشخاص از سایر دعاوی اهمیت بیشتری دارد، چراکه هرگونه افشای اطلاعات مربوط به پرونده‌های پزشکی، می‌تواند اعتبار هر یک از طرفین دعوی (پزشکان، بیمارستان‌ها، بیمار) را تحت‌الشعاع قرار دهد. سؤالی که در این مقاله که به روش توصیفی ـ تحلیلی صورت گرفته، این است که با توجه به الزامات حاکمیتی در رعایت حریم خصوصی اشخاص، کاربرد هوش مصنوعی در دادرسی‌های امور پزشکی و درمانی، چه نکات ایجابی و سلبی دارد؟
روش: روش تحقیق در این مقاله، توصیفی ـ تحلیلی است و در این راستا، از منابع معتبر کتابخانه‌ای استفاده شده است.
ملاحظات اخلاقی: در تمامی مراحل این تحقیق، اصول اخلاق پژوهش رعایت شده است، از جمله رعایت صداقت و امانتداری در گردآوری و تحلیل اطلاعات، استفاده از منابع معتبر و استناد دقیق به آن‌ها و حفظ حریم خصوصی و محرمانگی اطلاعات در صورت استفاده از داده‌های حساس.
یافته‌ها: بررسی‌های انجام‌شده نشان می‌دهد که هوش مصنوعی در حوزه دادرسی‌های پزشکی و درمانی می‌تواند نقش مؤثری در بهبود کارایی، دقت و سرعت فرآیندهای قضایی ایفا کند. مطالعات مختلف به کارگیری هوش مصنوعی در تحلیل داده‌های پزشکی، تشخیص خطاهای درمانی و پیش‌بینی نتایج درمانی اشاره دارند، با این حال، چالش‌های حقوقی و اخلاقی متعددی نیز مطرح است، از جمله این چالش‌ها می‌توان به نگرانی‌های مربوط به حفظ حریم خصوصی بیماران، امنیت داده‌های پزشکی، مسئولیت‌پذیری در صورت بروز خطاهای هوش مصنوعی و تبعیض‌های الگوریتمی اشاره کرد.
نتیجه‌گیری: استفاده از هوش مصنوعی در دادرسی‌های امور پزشکی و درمانی، پتانسیل بالایی برای بهبود فرآیندهای قضایی دارد. با این حال، برای بهره‌برداری مؤثر و اخلاقی از این فناوری، توجه به الزامات حاکمیتی در حفظ حریم خصوصی اشخاص و تدوین چهارچوب‌های قانونی مناسب ضروری است.
روش: روش تحقیق در این مقاله، توصیفی ـ تحلیلی است و در این راستا، از منابع معتبر کتابخانه‌ای استفاده شده است.
ملاحظات اخلاقی: در تمامی مراحل این تحقیق، اصول اخلاق پژوهش رعایت شده است، از جمله رعایت صداقت و امانتداری در گردآوری و تحلیل اطلاعات، استفاده از منابع معتبر و استناد دقیق به آن‌ها و حفظ حریم خصوصی و محرمانگی اطلاعات در صورت استفاده از داده‌های حساس.
یافته‌ها: بررسی‌های انجام‌شده نشان می‌دهد که هوش مصنوعی در حوزه دادرسی‌های پزشکی و درمانی می‌تواند نقش مؤثری در بهبود کارایی، دقت و سرعت فرآیندهای قضایی ایفا کند. مطالعات مختلف به کارگیری هوش مصنوعی در تحلیل داده‌های پزشکی، تشخیص خطاهای درمانی و پیش‌بینی نتایج درمانی اشاره دارند، با این حال، چالش‌های حقوقی و اخلاقی متعددی نیز مطرح است، از جمله این چالش‌ها می‌توان به نگرانی‌های مربوط به حفظ حریم خصوصی بیماران، امنیت داده‌های پزشکی، مسئولیت‌پذیری در صورت بروز خطاهای هوش مصنوعی و تبعیض‌های الگوریتمی اشاره کرد.
نتیجه‌گیری: استفاده از هوش مصنوعی در دادرسی‌های امور پزشکی و درمانی، پتانسیل بالایی برای بهبود فرآیندهای قضایی دارد. با این حال، برای بهره‌برداری مؤثر و اخلاقی از این فناوری، توجه به الزامات حاکمیتی در حفظ حریم خصوصی اشخاص و تدوین چهارچوب‌های قانونی مناسب ضروری است.
واژه‌های کلیدی: دادرسی پزشکی و درمانی، حریم خصوصی، الزامات حاکمیتی، هوش مصنوعی، حقوق شهروندی، قاضی هوشمند، هوشمندسازی
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1403/3/21 | پذیرش: 1403/7/24
دریافت: 1403/3/21 | پذیرش: 1403/7/24
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
